Het orakel van Delphi
Het is een eindje rijden, maar misschien moeten de politici van Ikki’s eiland binnenkort maar in de bus naar Luzinay. Niet dat er veel te beleven valt in dat dorpje in de buurt van Lyon, maar een gesprek met de burgemeester, Christophe Charles, is misschien een eye-opener.
Deze burgemeester was volgens De Volkskrant in de jaren negentig een aanhanger van Jacques Chirac. Tegenwoordig is hij vooral pragmatisch. In zijn gemeente hebben rechts en links een gezamenlijk plan opgesteld om het dorp te verbeteren.
Er is weer een bestuurscrisis op het eiland.
In plaats van beschuldigen, roddelen en zuchten is die bustocht mogelijk beter voor de toekomst van het eiland.
Na het gesprek met meneer Charles zijn de politici onder de indruk en besluiten tot en met de volgende verkiezingen (maart 2019) te kiezen voor een zakenkabinet, een nationale eilandsraad. Alle partijen leveren een paar mensen en de gedeputeerden krijgen een boodschappenbriefje met daarop de belangrijkste thema’s waar ze zich over moeten buigen. Inkomenspolitiek, woningbouw, bevolkingspolitiek, status van het eiland en wat meer van belang is. Voor die thema’s worden mensen uitgenodigd die kennis van zaken hebben. Of ze nu van het eiland komen of uit Amerika, België of Nederland, die vakgroepjes buigen zich over hun taak. En geven advies.
Ondertussen blijft iedereen goede vrienden, vergeet deelbelangen en laat zien dat men het beste voor heeft met het eiland.
Naar Frankrijk dus. Op de terugreis naar Schiphol kom je langs Den Haag. Daar meld je je met de boodschap die al eerder door verschillende mensen geopperd is: de eilandsraad wordt uitgebreid. Omdat in Nederland het aantal gemeenteraadsleden nu eenmaal gekoppeld is aan het aantal inwoners (https://www.politiekcompendium.nl/aantal_raadsleden), krijgt Ikki’s eilandsraad met onmiddellijke ingang zeventien leden.
En dat is nodig, die zeventien leden, niet omdat het mogelijk rare gedoogconstructies lastiger maakt, maar omdat het niet te doen is om als eerbaar lid van de gemeenschap alles te behappen wat op het pad komt als je lid bent van de eilandsraad.
Er is geen Nederlandse gemeente waar met zo weinig mensen zo veel werk moet worden verricht. Het gemeenteraadslid van Leefbaar Lemmer, mocht dat bestaan, hoeft zich niet te buigen over honderden wetsvoorstellen, hoeft niet te onderhandelen met tientallen ambtenaren, hoeft niet te doen alsof ie in de Tweede Kamer zit. Of minister is.
Naast deze boodschap meld je en passant nog even dat Den Haag voortaan met een ander gezicht te maken krijgt. Een volwassen coalitie die niet bang is om de hand in eilands boezem te steken. Want als, zoals gesuggereerd wordt, één van de redenen voor de keer op keer struikelende politiek is, dat zodra een partij werk wil maken van een doorlichting van het ambtelijk apparaat (of delen daarvan), het bestuurscollege valt, is er meer aan de hand. En mogen meer mensen wel eens in de spiegel kijken.
Dat tijdens de heenreis daarom ook een kort filmpje de deelnemers wijst op de consequenties van de keuzes die je maakt in het leven, is bevoogdend. Maar dat hoort bij de opvoeding. Als je groot bent, weet je het verschil tussen maatschappelijk verantwoord handelen en eigenbelang. Kies je voor het laatste, begin een onderneming. Kies je voor de samenleving, bewijs dat met daden.
In twee jaar kun je veel bereiken. Als je wilt.