We lopen langs weer een nieuw overheidsgebouw. In de schaduw staat een huisje dat wat minder goed onderhouden is.
‘Waarom zetten ze al die overheidsgebouwen zo ver uit elkaar?’, vraag ik.
‘Weet ik niet’, zegt hij, ‘maar raar is het wel als je erover nadenkt.’
Hij glimlacht.
‘Als je een foto maakt, heb je twee werelden in beeld.’
We krijgen het voor de zoveelste keer over al die veranderingen op het eiland.
‘Straks komt er een makamba die hier een nieuwe partij begint, zul je zien dat ie nog groot wordt ook.’
Ik kijk op.
‘Dan heb je kans dat het helemaal een achterhoedegevecht wordt, die strijd voor het eigene’, zeg ik.
Hij knikt.
‘Ik ben bang dat je gelijk hebt. Ik ben daar ook somber over.’
We lopen om het huisje heen om nog wat foto’s te maken.
‘De twee werelden kunnen hier naar elkaar kijken. Maar dat heeft niets opgeleverd.’
Ik maak nog een foto.
‘Het lijkt me toch raar’, zeg ik, ‘kom je op bezoek als ambtenaar uit Europees Nederland, kijk je naar buiten en zie je zo’n huisje staan.’
‘Kunnen ze zeggen dat ze echt wel weten wat er op het eiland speelt. Hoe armoede eruitziet.’
We wandelen verder. We zeggen even niks.