Deze week verschenen er twee columns op koninkrijksrelaties.nu die illustreren hoe groot de kloof is tussen de twee werelden die, gedwongen door de geschiedenis, gezamenlijk de toekomst tegemoet wandelen.
De ene heer, Ronald van Raak, kamerlid voor de SP, vertelt over de IPKO-bijeenkomst op Sint Maarten, de andere meneer, Boi Antoin, doet verslag van een wandeling met zijn kinderen op Ikki’s eiland. [De columns: Ronald van Raak: https://koninkrijksrelaties.nu/het-koninkrijk-is-dood-leve-het-nieuwe-koninkrijk/ & Boi Antoin: https://koninkrijksrelaties.nu/bonaire-een-rare-plek-om-te-wonen/
De heer van Raak meldt dat veel politici van de eilanden boos op hem zijn. Omdat hij jaar in, jaar uit, vol verve, misstanden als de corruptie van die politici aan de kaak stelt. Gelukkig krijgt de SP-er op straat iets anders te horen. Met een grote glimlach liepen de bewoners van Sint Maarten op hem af om hem aan te moedigen vooral door te gaan met het spuien van zijn kritiek. Dat doet de heer Van Raak deugd. Al dat gedoe over kolonialisme en racisme wat je voor de voeten krijgt geworpen door die eilandpolitici, daar kun je niets mee. Van Raak kan iedere inwoner van Aruba, Curaçao en Sint Maarten verzekeren dat hiervan absoluut geen sprake is. Integendeel zelfs.
De heer Boi Antoin ging zondag in het kader van quality time een wandeling met zijn kinderen maken. Ze besloten een rondje langs het vliegveld te gaan kuieren. Na een kwartiertje stopte er een autootje van de Koninklijke Marechaussee. De inzittenden vroegen wat de wandelaars daar deden. Waarheidsgetrouw antwoordde de heer Antoin dat ze een wandeling maakten. Dat vonden de marechaussees maar raar. Dat de wandelaars ook nog een fototoestel om hun nek hadden hangen, maakte het nog bedenkelijker. Gelukkig mochten de Antointjes na ondervraging hun wandeling vervolgen.
Beide heren trekken verregaande conclusies uit wat hen overkwam.
Het vaak wat opgewonden kamerlid, Van Raak, stelt vast dat hij ‘merkte [ik] dat bij steeds meer Kamerleden de liefde voor de eilanden flink dreigt te bekoelen, omdat we het eigenlijk nooit goed kunnen doen.’
De door de jaren heen mild geworden brombeer, Boi Antoin, werd echt boos door de ondervraging. ‘Elke dag lopen Makambas dezelfde route. Voor hun is het blijkbaar geen rare plek om te wandelen. Hun mensen kunnen wel in alle rust lopen. Zij zijn blijkbaar niet verdacht. Zij hebben wel hun kleur mee en er wordt hen niks gevraagd.’
Dat de liefde voor de eilanden van steeds meer kamerleden dreigt te bekoelen, zoals Van Raak opmerkt, veronderstelt dat die liefde er is.
Nu is liefde een curieus fenomeen. Zij kan zich op allerlei manieren uiten. Maar laten we in ieder geval vaststellen dat die liefde van de Kamerleden niet echt zichtbaar is geweest de afgelopen jaren. Vrijdags wordt er geen bloemetje bezorgd, een onverwacht etentje zit er ook niet in. Wat tastbaar is, is de armoede, het gebrek aan betaalbare huizen en het gevoel tweederangsburger te zijn.
Den Haag toont zich geen warme, attente hartendief.
Boi Antoin concludeert dat Ikki’s eiland een rare plek is geworden om te wonen en te overleven. ‘Je kunt niet eens meer lopen op de grond waar je navelstreng begraven is.’
Naast de ergenis die je nu eenmaal overvalt als zo’n autootje stopt en denkt jou te mogen ondervragen, trekt hij de kaart die wijst op het gegeven dat de ene huidskleur de andere niet is.
Dat is een kaart die nogal wat emoties oproept.
Al zijn we oud genoeg om te weten dat de liefde allerlei gevoelens aanboort, de golven van enthousiasme koesteren we, de bittere stormen laten we liever links liggen.
Van Raak ziet als oplossing voor de liefdesperikelen nieuwe afspraken om de relatie in goede banen te leiden, Boi Antoin wil eerst dat zijn partner accepteert dat ook hij recht heeft op zijn plek op aarde.
In een gezonde relatie zijn de partners in beginsel gelijkwaardig.
Van Raak zal daarom eerst maar eens naar Antoin moeten luisteren. Want afspraken maken heeft geen zin als de ander zich niet gehoord voelt. Ook al vind je dat gezeur, gezanik hoort bij het huwelijk.