Waar je je al niet druk over kunt maken. Moet ik nog beginnen aan de eerste zin van het tweede boek over Ikki’s eiland, verdoe ik een paar uur van mijn leven met gepieker over de ondertitel.
Bij het eerste boek was het makkelijk. Om er achter te komen wat er speelde op het eiland, moest ik vragen stellen en luisteren. Als vanzelf werd de ondertitel Het gesprek.
10.10.10 viert dit jaar haar tiende verjaardag. Een mooie stok achter de deur om deel II van Ikki’s eiland het levenslicht te laten zien.
In de komende maanden hoop ik het eiland weer te bezoeken en in Den Haag rond te kijken.
Niet dat ik het feestje bij voorbaat wil verknallen, maar op de foto’s en filmpjes van het partijtje zullen niet alleen maar slingers en confetti te zien zijn.
Een ondertitel verraadt iets over de inhoud. En in dit geval ook iets over mijn vooringenomenheid.
Tien jaar na 10.10.10 hebben we het over de verwachtingen, de teleurstellingen en de koude douche.
Natuurlijk zijn er goede dingen te melden, maar bij een deel van de bevolking overheerst de teleurstelling en daarmee het ongenoegen.
En daarom appte ik naar het eiland en vroeg hoe zou jij Broken dreams vertalen?
‘In welk opzicht? Als aan duigen vallen?’, schreef zij terug.
‘Denk maar Boulevard of broken dreams’, schreef ik terug.
Heen en weer append werd het soño perdi.
Morgen moet ik maar aan de slag.
Voor er nog een droom sneuvelt. En ik op 10.10.20 met lege handen sta.
Eén troost: een deel van de inwoners van Ikki’s eiland kent dat gevoel.