[…] Dat een deel van de bevolking vindt dat het eigene, de eigen identiteit of cultuur, verloren dreigt te gaan of zelfs al is gegaan, wijst erop dat de veranderingen op het eiland ten koste zijn gegaan van het groepsgevoel dat het ‘oude’ deel van de bevolking bindt.
Je beroepen op het verloren gaan van het eigene is een vaak voorkomende reactie op grote veranderingen in een samenleving. Als dingen snel of ingrijpend veranderen, is de reflex om die veranderingen af te wijzen logisch: je weet wat je had en weet je niet wat je krijgt.
In het geval van Bonaire speelt daarbij dat de veranderingen grotendeels komen door de komst van nieuwe inwoners. In tien jaar tijd is het aantal inwoners verdubbeld. Daarbij is vooral de groep nieuwkomers uit Europees Nederland het gezicht van de economische tweedeling.
In het geval van Bonaire komt daar een tweede reflex bij: de macht is ook nog eens in handen van de voormalige kolonisator. Daardoor is de verhouding, het spreekt voor zich, beladen door de geschiedenis.
De psychologische gevolgen van de koloniale geschiedenis zijn groot. Groter dan de ex-kolonisator beseft, maar misschien ook groter dan de gekoloniseerde beseft.
Op de ex-kolonisator moet je maar niet rekenen als je de gang van zaken wilt veranderen. Die partij ergert zich meestal als iemand zich op deze geschiedenis beroept.
Ook wij moeten op een dag onder ogen zien dat die geschiedenis er nu eenmaal is, maar dat we ons lot in eigen handen moeten nemen. En de slachtofferrol achter ons laten.
Alleen dan kan er iets wezenlijks veranderen.
De roep om autonomie is legitiem. De dag moet komen dat je afscheid neemt van een geschiedenis die jou geknecht heeft.
In welke vorm dat afscheid moet worden gegoten is in het geval van een eiland als Bonaire niet zomaar te beantwoorden. Je kunt er met wat goede wil een staatskundig stempel naar wens op drukken, maar de werkelijkheid is een lastige reisgenoot. Gezien de omvang en mogelijkheden van het eiland is het niet zo dat we op een mooie vrijdagmiddag de vlag kunnen hijsen en onder het zingen van het volkslied enthousiast verklaren dat we onafhankelijk zijn.
[…]
Uit: Een e-mail van een lezer. De dame in kwestie wil graag anoniem blijven. Met reden.