Het is een goede gewoonte om massaal achter de regering te gaan staan in tijden van crisis. Als het meezit en je woont in een land waar de overheid zich alleszins redelijk gedraagt, is zij een geruststellend houvast.
Het betekent niet dat je je ogen hoeft te sluiten voor de werkelijkheid. Bij de handelswijze van Den Haag tegenover de eilanden in het Caribisch gebied zijn bijvoorbeeld kanttekeningen te maken.
Net als de houding die Den Haag heeft tegenover een land als Italië, krijgen ook de eilanden te maken met het gedrag van de redder die jou uit de sloot wil halen als je bijna verdrinkt, maar eerst een discussie wil over de vraag waarom je nooit een zwemdiploma hebt gehaald.
Alle zes eilanden zijn hard getroffen door de gevolgen van het COVID-19 virus. Afhankelijk als ze zijn van het toerisme, staan de kassa’s overal werkloos op de toonbank.
Niet dat Den Haag niets voor de eilanden doet. De drie bijzondere gemeentes kunnen grotendeels een beroep doen op de noodmaatregelen die in Europees Nederland gelden, met de drie autonome landen, Aruba, Curaçao en St. Maarten wordt onderhandeld over financiële ondersteuning. En daar komt die vraag over het zwemdiploma tevoorschijn.
Natasja Gibbs beschrijft die Haagse houding helder. Zie: https://www.oneworld.nl/nederland-duwt-de-eilanden-dieper-de-coronacrisis-in/
Dick Drayer maakte voor de NOS een reportage waarin de gevolgen van deze crisis tastbaar zijn:
https://nos.nl/honger-en-veiligheid-worden-de-volgende-problemen-op-curacao.html
Op dit moment lees ik het boek Verdeeld Koninkrijk. Pleidooi voor een nieuw elan in Koninkrijksrelaties van Paul Comenencia. Eén dezer dagen kom ik op het boek terug, vandaag stel ik vast dat de titel en ondertitel qua timing goed gekozen zijn.
Maar of Den Haag zit te wachten op een nieuw elan is de vraag. Zolang solidariteit niet het grondbeginsel is van haar handelen, blijft het Koninkrijk verdeeld.
Een treurige conclusie. Waar het laatste woord nog niet over gezegd is.