Twee jaar later

bonaire.nu – 10.10.2021

Twee jaar ben ik niet op het eiland geweest. Het spreekt voor zich dat sommige mensen me vragen wat ik er nu van vind na zo’n tijd.
Wat me het meest opvalt is dat het verkeer veel drukker is geworden en dat er overal gebouwd wordt. Ook is het opvallend dat veel bouwprojecten blijkbaar halverwege blijven steken. Dat heb je ervan als je geen vergunningen hebt aangevraagd.

Dat de wegen er glanzend en gladjes bij liggen, had ik niet verwacht. Geen teleurstelling in deze.

Wat opvalt in het straatbeeld zijn de tientallen, of beter gezegd honderden, blonde jonge dames in Ibizamode gehuld, en allemaal studentachtige minimannetjes. Ze noemen zich stagiaire of ze werken voor een paar dollar per uur in de horeca. Om ervaring op te doen.
‘Ben voor het eerst lange tijd van huis en mijn ouders zeiden dat het goed is om ervaring op te doen. Wat prettig is dat iedereen Nederlands spreekt. Ben je toch een beetje thuis.’

Pijnlijker is dat de prijzen in de supermarkten aanmerkelijk gestegen zijn in de afgelopen jaren.
Waarmee de armoede een nog schriller gezicht krijgt.
Huisvesting is onbetaalbaar geworden en daarmee onbereikbaar voor de bevolking.

De Ibizajeugd heeft hier geen weet van en vraagt zich alleen af waar het volgende feest is.
Vermoedelijk valt deze ontwikkeling onder het hoofdstuk Vooruitgang. In dat hoofdstuk hoor je niet te zeuren over de toenemende tweedeling in de samenleving. Dat is taal uit het boek van oude mensen en de dingen die nu eenmaal voorbijgaan.

Maar ik krijg sombere berichtjes van oudere Bonairiaanse bewoners. En gelukkig ook van sommige jongere eilandskinderen. Hoe triest ook voor die jongeren.
‘De strijd is gestreden’, schreef een mevrouw, ‘ik geloof niet dat ik hoe dan ook nog iets kan
bijdragen om de maatschappij te keren. Ik zie het somber in.’
‘Wat nog rest is genieten van alle dag’, schreef ze tegen het einde van de e-mail.
Dat kan gelukkig nog op het eiland als je een goede plek hebt om te wonen en een paar aardige mensen om je heen hebt.

De Ibizajeugd heeft hier geen weet van. En neem ze het eens kwalijk. Zij komen voor vermaak en elkaar.

Ja, ik weet het, ook mijn stad Amsterdam kent een ongekende woningnood en ook daar is het
dagelijks leven duur geworden. In die zin is het eiland niet bijzonder.
Maar dat is geen troost. Integendeel.

Niet dat ik graag zou zien dat het eiland terug gaat naar de tijd van Ot en Sien. Dat waren bittere tijden, niks romantiek.
Maar om jezelf opnieuw te verkopen en alles uit handen te geven, is somber.
Daar kan die Ibizajeugd niks aan doen.

Maar het lokale bestuur mag wel eens in de spiegel kijken.
Van deze vooruitgang kun je Den Haag onmogelijk de schuld geven.