Een verslaggever probeert zo objectief mogelijk een gebeurtenis te beschrijven. Een onderzoeksjournalist verdiept zich in een thema waarvan hij of zij vindt dat de samenleving er baat bij heeft om meer over dat onderwerp te weten.
Een columnist heeft het geluk dat hij of zij onbevangen een mening mag geven, een idee lanceren over onderwerpen die hem of haar na aan het hart liggen.
Is de verslaggever gebonden aan de feitelijke gebeurtenis, de onderzoeksjournalist aan de ontsluiting van gegevens, de columnist kent een grote vrijheid.
De eerste twee kun je controleren. Beschrijft de verslaggever een tafel, terwijl we allemaal zien dat er een stoel staat, is de conclusie snel te trekken. Een onderzoeksjournalist zal met bewijzen moeten komen voor de beschreven feiten.
Een columnist heeft geen last van scheidsrechters. De enige scheidsrechter is de lezer. Die heeft de vrijheid om meewarig het hoofd te schudden over het geschrevene, of zich mateloos op te winden over het te berde gebrachte of tot diepe gedachten te komen en ook maar eens in de pen te klimmen.
Alle drie functies zijn praktisch als je voorstander bent van een samenleving waarin je met elkaar het reilen en zeilen bespreekt.
We leven in rare tijden. Er wordt met veel kabaal gemorreld aan de rol van de journalistiek. Het lijstje met staatshoofden en populisten die vrije nieuwsgaring en meningsvorming ondermijnen groeit bijna wekelijks.
Het alleenrecht dat zij denken te hebben op het Grote Gelijk eindigt vaak met het dichtslaan van celdeuren en het gerammel van kettingen.
Zaterdag publiceerde Trix van Bennekom een column over de handel en wandel op Ikki’s eiland. (zie: https://www.bonaire.nu/2018/09/16/column-trix-van-bennekom-modeleiland/)
Haar stelling in deze column: “De sinds acht jaar bestaande situatie op Bonaire met twee bestuurslagen (Rijk en Openbaar Lichaam) is niet langer houdbaar en staat de ontwikkeling van het eiland in de weg. Ik pleit dan ook voor het overnemen van het volledige bestuur van Bonaire door Nederland; niet als straf zoals op Sint Eustatius eerder dit jaar is gebeurd, maar omdat op basis van een nuchtere analyse de conclusie is dat de huidige situatie niet werkt. Om het anders te zeggen: Bonaire heeft dringend een bestuurlijke herstart nodig. Nederland krijgt vijf jaar de tijd om op basis van een soort Marshall-plan van Bonaire een modeleiland te maken.”
Aanleiding voor de column was het beschamende debat vorige week donderdag tijdens het algemeen overleg van de vaste commissie koninkrijksrelaties.
Niet geheel onverwacht kwamen er nogal wat reacties op deze column. Ook niet onverwacht liepen niet alle reacties over van enthousiasme voor dit idee.
Daarmee is het nut van een column bewezen. Het noodt tot discussie.
Acht jaar na 10.10.10 kan het geen kwaad lijkt me, om in gesprek te gaan over de toekomst van Ikki’s eiland.
Iedereen mag aan dat gesprek deelnemen. Wie daar grenzen aan stelt, heeft de sleutel van de celdeur in de hand.
O ja, ook ik heb wel wat te melden over de column van Trix van Bennekom. Dat doe ik zo meteen. Eerst moet ik even boodschappen doen.
Tot straks; ik ben benieuwd,