We rijden naar Sabadeco. Onder architectuur gebouwde villa’s genieten van het uitzicht op de oceaan. Ook kijken ze naar Klein Bonaire, de door de natuur bedachte zeewering die voorkomt dat de Caraïbische Zee het eiland op een dag overspoelt.
Hier wonen de welgestelde eilandbewoners. Hekken en camera’s beschermen en waken over hun eigendommen.
‘Moet je es kijken’, zegt Ikki, hij wijst op een witte villa, ‘daar woont een Nederlander die er niet eens zo vaak is. En dan zo’n huis.’
Hij schudt zijn hoofd.
‘Soms maak ik me zorgen. De verschillen zijn erg groot geworden op het eiland.’
Ikki stopt.
‘Even het trapje af. Hier zitten altijd leguanen.’
En inderdaad, er zitten een paar grote exemplaren naar het water te staren.
‘Je kunt de boomkip ook eten,’ lacht Ikki, ‘ze smaken zoals de naam al zegt als kip.’
Hij wijst op een spelonk aan de andere kant van de weg.
‘Daar sliepen de indianen. Verderop heb je een mooie, diepe rotswoning. Dat is wat anders dan wat er nu gebouwd wordt. ’
We stappen in.
‘De nieuwe bewoners houden soms zo weinig rekening met hoe het hier gaat. Ze kopen bedrijfjes op en veranderen alles. Dat begrijp ik op zich wel. Je wilt het op jouw manier. Maar dan nemen ze personeel aan dat met nog minder salaris genoegen neemt. Dat is niet goed. Of ze zien niet dat door hun aanpak andere mensen hun werk kwijtraken. Je moet niet alles willen veranderen.’