Daar zit ik nu. Er is me iets overkomen waar ik geen rekening mee had gehouden. Het verhaal over Ikki’s eiland is met me aan de haal gegaan.
De gesprekken die ik in maart op het eiland mocht voeren, de correspondentie daarna met verschillende mensen, de praatjes op ministeries en nog wat van die dingen, hebben in de afgelopen maanden mijn dagen grotendeels bepaald.
Al die verhalen dwongen me om na te denken. Dat kan op zich geen kwaad natuurlijk. Bijna dertig jaar heb ik me verstopt in en achter boeken. Ideeën en theorieën kwamen voorbij. Ik las en dacht het mijne.
De laatste weken heb ik een tussenbalans opgemaakt. Die tussenstand stelt niet veel voor blijkt nu ik eruit ben. De enige heldere conclusie is dat ik nog maar es naar het eiland moet. Om te kijken en te luisteren.