‘Je treft het’, zegt Ikki, ‘de vorige keer dat je er was, waren de verkiezingen en nu komt het referendum eraan. Er gebeurt hier altijd wat.’
‘Als ik het zo lees, is de stemming wat prikkelbaar aan het worden’, merk ik op.
Ikki knikt. Een golfkarretje waarin twee ruim uitgevallen toeristen zitten, vraagt om aandacht. Ze rijden midden op de weg. Met een slingerende beweging gaan ze opzij.
‘Ja, dat krijg je als het allemaal niet zo goed gaat’, pakt Ikki de draad weer op, ‘er is teveel veranderd. En niet alleen maar ten goede.’
We rijden Kralendijk binnen.
Ikki stopt onverwacht. Hij springt uit de auto en roept iets naar een oudere dame.
Ze kletsen een tijdje.
Ikki wenkt.
‘Ikki zegt dat u over het eiland schrijft’, zegt ze nadat we aan elkaar voorgesteld zijn.
‘Wilt u vertellen dat er wel wat van ons moet blijven?’, vraagt ze, ‘ik heb vroeger een paar jaar in Nederland gewoond. Toen ik wegging woonden hier 7000 mensen, nu zijn het er 17.000. Dat is te snel gegaan. We zijn wat verloren geraakt.’