Valerio Balentien & Aixa Abrahams ~ Alles gaat langzaam beter

‘Het ongeluk is een keerpunt in ons leven’, vertelt Valerio Balentien (29), ‘sindsdien is alles achteruit gegaan.’
Aixa Abrahams (27) beaamt het verhaal van haar vriend. Met hun vijf kinderen wonen ze in het kleine, nette huisje dat ze sinds een aantal maanden hebben. Hun vorige huis ging in vlammen op.
‘Een fout bij het aanleggen van de electriciteit’, stelt Valerio, ‘waardoor er kortsluiting ontstond.’

Tijdens het vissen vond het ongeval plaats dat het leven van Valerio en Aixa een ingrijpende wending gaf. Niet dat daarvoor alles zo verliep als je zou willen. Maar bij het ongeluk werden vingers van zijn linkerhand afgeklemd door de lijn. In vier vingers werden de pezen bijna doormidden gesneden.
‘Ze zagen in het ziekenhuis niet hoe erg het was.’
Wel had de arts direct gewaarschuwd dat het genezingsproces lang zou duren. En gaf hij het advies om onderstand aan te vragen.

‘We moesten maanden wachten voor die uitkering rond was’, zegt Valerio, ‘en we hadden al een kind.’
Ook moesten ze lang wachten op de operatie waarmee men hoopte de vingers zo te herstellen dat er weer wat meer beweging mogelijk was. Uiteindelijk kon Valerio in het ziekenhuis op Curaçao terecht, nadat hij een keer vergeefs de reis gemaakt had. Was men vergeten dat hij er aankwam.
Het tweede bezoek leverde een operatie op, alleen begon men aan een hartoperatie omdat er papieren verwisseld waren. Uiteindelijk verliep de operatie volgens plan, al kunnen de vingers niet goed meer buigen en dat brengt wat beperkingen mee.

Valerio Balentien ging na de operatie werken voor een bedrijf in Rincon. Eén ding was niet afgesproken, het salaris.
‘Na een maand bleek dat ik $1.10 per dag verdiende. $ 35,- per maand. Wel werden de onkosten voor school vergoed en kregen de kinderen een maaltijd per dag. Maar ja, van zo’n bedrag kun je niet leven.’
‘Ik verbouwde wel wat groente bij het huisje. Maar ik wist niet zo goed hoe dat moest. Dus leverde het niet erg veel op. Maar we hadden in ieder geval iets te eten.’
‘Op een dag werd ik benaderd om mee te doen aan een tuinbouwproject. Maar daarvoor moest ik een stukje grond hebben en een rijbewijs. Ik kan niet zo goed lezen en schrijven, dus dat was moeilijk. Ik ben toen naar Forma gegaan om te leren schrijven. De overheid had gezegd dat zij alle kosten voor haar rekening zou nemen. Maar toen puntje bij paaltje kwam, zeiden ze dat de kosten niet vergoed werden omdat ik geen werk had. Wij konden dat allemaal niet betalen. Forma heeft toen een barbecue georganiseerd. En het lukte om genoeg geld bij elkaar te krijgen.’

Aixa Abrahams kan goed lezen en schrijven. Zij moest na het derde jaar HAVO stoppen omdat het eerste kind zich meldde.
‘Ik was net bij Forma weer aan een opleiding begonnen toen Valerio dat ongeluk kreeg. Moest ik ophouden om hem te verzorgen.’
‘Op een bepaald moment hadden we echt honger. Valerio ging toen heel weinig eten. Hij vond dat de kinderen en ik voorgingen. Maar daar werd hij ziek van. Maagproblemen. Na het laatste kind ging hij weer werken, maar na twee maanden ging dat niet meer. Door zijn zwakke gezondheid.’

Valerio vertelt verder.
‘We hadden een bouwval als huis. Uiteindelijk werd het gerenoveerd. Maar dat schoot niet op. Alles ging fout. Wekenlang hadden we geen water. Na vier maanden ben ik boos geworden. Het dak zat los. Nu is het genoeg, dacht ik. Ik ging naar het kantoor van de RCN. Maar ze stuurden me naar maatschappelijk werk. Daar zat een meisje dat vroeg wat ik kwam doen. Ik werd erg kwaad, begon haar uit te schelden. Ik wilde de gedeputeerde spreken. Dat leverde veel kabaal op. Maar ik dacht, wat gaan wij eten?’

Een vriend stelde voor om het gebouw van de Eilandsraad maar in brand te steken. Maar dat ging Valerio te ver. Een paar maanden later vatte hun eigen huis vlam. Kortsluiting. Het gezin kreeg een nieuw huisje.
‘Ja, we zijn tevreden met dit huis. Alleen is de hoofdleiding van het elektra niet goed. Maar onze basis is verbeterd.’

Valerio glimlacht als ik vraag naar de toekomst.
‘Ik zie wel kans om een beter leven te krijgen vanaf nu. Maar ik heb wel steun nodig. Wel een paar jaar. Ik werk nu weer in dat tuinbouwproject. Ik wil graag vastigheid. En een ander huis met grond. Hier kan ik niks verbouwen en geen dieren houden. Geen geiten, kippen en varkens.’

‘Op het project waar ik nu werk, zijn een paar mensen wel te vertrouwen. Maar sommigen …’, Valerio aarzelt voor het eerst even, ‘sommigen krijgen grond en doen er niks mee. Ik wil gratis een terrein. Dat hebben die anderen ook gekregen. Waarom ik niet?’

De kinderen zitten nog op school in Rincon. De ouders willen graag dat ze dichterbij in Antriol naar school kunnen gaan.
‘Maatschappelijk werk kwam over school praten en over het huis. Zeggen ze dat we zelf allemaal brieven moet schrijven om de kinderen naar een nieuwe school te kunnen laten gaan. Dat kunnen wij niet zo goed.’
‘Ik ben ondertussen wel weer met de tuinbouwcursus begonnen. Ik moet dat papiertje halen. Maar er wordt altijd veel beloofd, maar weinig gedaan.’

Met hulp van een vriendelijk echtpaar zijn er stappen gezet om het gezin weer wat moed te geven.
‘Ik moest wel mijn houding veranderen’, zegt Valerio, ‘van die meneer. Hij heeft toen geregeld dat ik auto’s kon gaan wassen. Tien dollar per auto. Hij heeft ons ook geleerd hoe je met dat verdiende geld om moest gaan. Na een paar weken ging het zo goed dat ik weer terug mocht naar het tuinbouwproject. Ik hou van dat werk.’
Valerio schiet in de lach als ik zeg dat hij zo te horen niet de makkelijkste is.
‘Ja, ik weet dat ik een lastpak ben. Maar de kinderen moeten het goed krijgen. Ik leer nu over mezelf. Ik heb een paar lessen gevolgd. Nu word ik minder snel boos.’
Aixa beaamt dit. ‘Ik zie ook dat het helpt. Dat is goed voor de kinderen. En voor ons.’

Valerio kijkt naar Aixa.
‘Ik werd altijd direct kwaad. Dat is verleden tijd. Ik zag dat ze begon te trillen en ziek werd. Dat is niet goed. Op een gegeven moment kan zij ook weggaan. Met de kinderen. Dan blijf ik alleen achter. Dat wil ik niet.’
Waarom werd je altijd zo boos?
‘Ze hebben me mijn leven lang van alles beloofd. En het ging nooit door. Ik werd steeds bozer. Nu begrijp ik dat het anders moet. Sinds ik mijn rijbewijs heb, vertrouw ik mezelf meer. Ik kan iets, dacht ik toen. Wat slecht was, was normaal voor mij. Ik ben God niet, maar ik weet steeds meer’, concludeert Valerio onder vrolijk gelach.
Dus als ik over een jaar bij jullie kom, zit hier een rustige huisvader?
Valerio lacht.
‘Ja. Nou ja, bijna dan. Langzamerhand ben ik aan het leren. Je kunt niet alles tegelijk. Maar over een jaar weten we vast welke kant we op moeten gaan. Eerst moet ik werk hebben. Dan een beter huis. En dan gaan we trouwen.’
Luistert hij naar je, vraag ik Aixa.
‘Ja, bijna altijd’, zegt ze zonder aarzeling.
‘Ze is een geschenk van God’, zegt Valerio. ‘Ik was alleen. Niemand wilde me.’
‘Logisch’, zegt Aixa, ‘hij was vervelend, weet je. Toen ik hem leerde kennen, dacht ik: wat is dit? Maar ik kreeg hem lief.’