‘Kijk’, zegt hij en wijst naar buiten.
Daar woont een papegaai.
‘Moet je opletten.’
Een vrolijke parkiet landt op de kooi. De papegaai kijkt op en wandelt naar de plek waar de parkiet is gaan zitten. Even tikken ze met hun snavels tegen elkaar. En nog een keer.
De parkiet houdt zijn kop schuin en hupt naar de andere kant van de gevangenis. De papegaai keert zich om en weer tikken ze met de snavels.
‘Normaal probeert de papegaai de kop van een parkiet eraf te bijten’, zegt hij, ‘maar deze twee hebben vriendschap gesloten. Die parkiet komt een paar keer per dag langs.’
Hij glimlacht.
‘Zo zou het ook met de politiek hier op het eiland moeten gaan. In plaats van elkaar naar de keel te vliegen, zouden ze samen moeten werken. Zie die kooi maar als het bastion van de macht en die parkiet als de oppositie.’
Hij haalt zijn schouders op.
‘Ik zie het niet gebeuren, hoor. Maar ik wilde je even laten zien dat het wel kan.’