Volledig

Ze gaat naast me zitten op het bankje bij de ingang van het ziekenhuis.
We klagen even over de drukkende warmte.
‘Ik hoop dat het gaat regenen’, zegt ze, ‘het is nu al droog vanaf Eerste Kerstdag.’
Een jonge vrouw komt naar buiten. De zwangerschap is al een eind op weg.
Er volgt een enthousiaste begroeting en een vrolijk praatje.

Als ze wegloopt, kijkt mijn buurvrouw de vrouw na. Ze zucht.
‘Een vrolijk meisje. Ze woont bij ons in de straat.’
‘En alles gaat goed, begrijp ik’, zeg ik.
‘Ja, gelukkig maar. Het is toch altijd maar weer afwachten.’
Ze vouwt haar handen in haar schoot.
‘Weet u wat ik jammer vind? Ze zijn niet in de kerk getrouwd. Ze zei dat ze dat achter zich gelaten had.’
Ze zwaait naar een verpleegkundige die naar buiten komt.
‘Zo’n vriendelijk meisje en dan niet naar de kerk gaan’, ze schudt haar hoofd, ‘ik weet wel, alles verandert. Het is niet meer zoals vroeger. Maar je gaat toch niet zomaar samenwonen?’
‘Ze zijn wel voor de wet getrouwd?’, vraag ik in de hoop dat dit wat troost biedt.
‘Dat wel. Maar niet voor de Heer.’
Ze staat op. Ze wijst naar de auto die eraan komt.
‘Mijn man’, zegt ze, ‘die komt me halen.’
Ze pakt haar tas.
‘Toch spijtig van zo’n meisje. Nu is het niet volledig.’
Als ze wegloopt, keert ze zich na een paar meter om.
‘Zo gaan de dingen’, zegt ze, een glimlach aarzelt, ‘ik denk wel es, ik word oud.’