De samenleving

Het lijkt er zo nu en dan op dat er geen plaats meer is voor fatsoenlijke mensen op deze aardbol. Niet alleen volg ik met verbazing de agressie en treurigheid in de berichtgeving en commentaren van een aantal mensen op het eiland, ook hier in Europees Nederland krijg je voor je het weet een hoop rarigheid over je heen als je een vriendelijk berichtje plaatst.
Het zal de tijdgeest zijn.

Deze tijd dwingt je om na te denken over de vraag of je je terug moet trekken in je hutje tot de storm is gaan liggen, of dat je ondanks alles toch maar gewoon doorgaat om te laten zien dat ook jouw verhaal er mag zijn.
Alleen al dat je je met deze vraag bezig moet houden, laat zien dat er iets in de onderlinge verhoudingen ontspoord is. De spelregels van het debat worden overtreden, er is geen respect meer voor de ander.

Ik weet het. Als je het gevoel hebt dat er nooit naar je geluisterd wordt, ga je steeds harder roepen. Op een dag overweeg je om maar es wild om je heen te slaan.
Hoe begrijpelijk sommige frustraties ook zijn, de manier waarop je die frustraties onder de aandacht brengt, bepaalt hoe de ander erop reageert.
Je kunt, terecht of onterecht, kwaad zijn over duizend en één ding. In het geval van het eiland kun je als je wilt veel vraagtekens zetten bij de gang van zaken. Van de gevolgen van kolonialisme, van de slavernij tot het hedendaagse beleid van Europees Nederland op de eilanden: er zijn redenen genoeg om een helder en goed gesprek te voeren.

Maar, er is een maar. Als we een stap vooruit willen komen, dan zullen wij, gewone mensen, onderling ons aan een paar spelregels moeten houden. Vooruitgang begint met begrip. Hoe groot de verschillen ook, hoe pijnlijk het onbegrip ook, we moeten blijven proberen elkaar te begrijpen. Daar heeft de samenleving baat bij.

Een samenleving waar je op grond van afkomst, kleur en sekse wordt afgerekend, is nooit de mijne.
Een samenleving die mensen wil verwijderen, is nooit de mijne.

Ik wil een samenleving waar we praten over de verschillen. Waar we elkaar wijzen op elkaars gebreken. Waar we ruzie kunnen maken over alles en nog meer.
Maar waarbij de scheidsrechter, onuitgesproken, fatsoen heet.
Het zou mooi zijn als iedereen even aan deze scheidsrechter denkt voor de vuisten weer op het toetsenbord vallen.
Dan kan iedereen blijven schrijven wat ie wil. En mag iedereen daarvan vinden wat ie wil.
Zo’n wereld wil ik.