We rijden naar de volgende cliënt.
‘Mevrouw ziet niet veel meer’, vertelt Laika, ‘met één oog al bijna niets meer. Ze is bang geworden. Ze zit veel binnen. Of ze werkt in haar tuintje. Ze laat niemand binnen.’
Als we bij het huis komen, zien we mevrouw in haar tuintje scharrelen.
Laika overlegt even met mevrouw, er is geen bezwaar tegen het bezoek.
‘Ja, ik ben blij met de thuiszorg’, vertelt ze, ‘ze komen drie keer per dag mijn ogen druppelen en kijken hoe het gaat.’
Ze vertelt over het werk in de tuin en in huis.
‘Ik zie niet zo veel, maar ik weet hier waar alles staat. Ik kan me goed redden. Bovendien woont mijn dochter hier. Zij zorgt heel goed voor me. Ze werkt veel. Maar komt tussendoor altijd langs.’
Ze is even stil.
‘Als ik niet buiten ben, luister ik veel naar de radio’, vertelt ze, ‘’of ik zet de televisie aan. Daar is ook vaak muziek op.’
Ze glimlacht als ik vraag wat ze vroeger graag deed.
‘Ik maakte graag een wandeling. Ik hou van de natuur. U zult het misschien gek vinden voor een iemand van een eiland, maar ik heb nooit van zwemmen gehouden. Als kind al niet. Zwemmen is voor vissen. Dat vind ik.’
Uit: Een dag met de thuiszorg. Binnenkort op Ikki’s eiland.