Ills.: softketchup.nl
‘Je leert het nooit’, zegt ze wat droef.
Ik weet het. Het is één van die dingen waar ze me bijna vierendertig jaar op wijst. Die separabele werkwoorden. Je schijnt te moeten zeggen: ik stond af te wassen, maar ik zeg: ik stond te afwassen. Ik heb een theorie ontwikkeld waaruit blijkt dat deze constructie door mijn Friestalige achtergrond is ontstaan. Die theorie is simpel, alle fouten die ik in mijn Nederlands maak, komen door die moedertaal.
Bij het uitwerken van de interviews voor deze site, viel me na verloop van tijd op dat veel van de gesprekspartners curieus met de tijd omspringen. Iets wat vorig jaar gebeurd is, wordt in de tegenwoordige tijd verteld en omgekeerd.
Ook hierover heb ik een theorie bedacht. Mijn hypothese wijt dit tijdverschijnsel aan het feit dat het Papiaments geen vervoegingen van de werkwoorden kent.
Als je de tekst van bijv. een motie van Van Laar (PvdA) & Dik-Faber (CU) leest:
‘De Kamer, constaterende dat er grote discussie bestaat over de toereikendheid van de wettelijk minimumlonen en de uitkeringen in Caribisch Nederland; verzoekt de regering na overleg met de sociale partners en de openbare lichamen in 2016 concreet invulling te geven aan het vaststellen van een ijkpunt voor de bestaanszekerheid waarvan in de CN-week van juli 2015 is toegezegd dit te doordenken, verzoekt de regering in haar reactie op de evaluatie van vijf jaar Caribisch Nederland, na overleg met sociale partners en eilandbesturen, aan te geven welke relatie er zou kunnen worden gelegd tussen dat ijkpunt voor de bestaanszekerheid en de wettelijk minimumlonen en uitkeringen en op welke termijn.’,
kun je weer een andere theorie op taal en taalgebruik loslaten.
Voor politici is taal een voertuig om iets of niets te zeggen met behulp van veel hulpwerkwoorden. Hulpwerkwoorden geven geen handeling aan in een zin. Dat heeft als voordeel dat je weinig concrete afspraken hoeft te maken wat tijd betreft.
En dat moet allemaal door één deur.