Het is nogal ongebruikelijk om jezelf een rol in de wereldgeschiedenis toe te kennen. Toch is het opvallend dat iedere keer als ik op het eiland kom er bestuursperikelen zijn. De ene keer valt een college, bij een volgend bezoek wordt er net een nieuwe coalitie geboren.
Neem nu mijn vorige bezoek. Ik was nog niet geland of het college viel als een baksteen. Nu ben ik amper 24 uur terug en er is ineens weer een nieuw coalitie. Hoewel nieuw niet het juiste woord is. Het in november omgevallen bestuurscollege is weer terug.
Eén mevrouw bepaalt deze laatste twee wendingen en daarmee de geschiedenis. Schrijft ze in november een brief dat ze het college niet langer wil gedogen, nu meldt zij dat ze de coalitie toch maar wel toestaat. Over deze ogenschijnlijk wat warrige handelswijze van mevrouw kun je zeggen dat het met voortschrijdend inzicht te maken heeft. Als je blijmoedig van karakter bent. Heb je een droefgeestiger aard, kom je tot andere conclusies.
Nee, ik geloof nog niet dat ik een rol speel bij het vallen en opstaan van bestuurscolleges. Het zal toeval zijn dat één en ander samenvalt met mijn bezoeken. Als het goed gaat, kom ik over een aantal maanden weer langs. Aan dat bezoek verbind ik conclusies. Ten bate van de rust op het eiland.
Dan nog iets. De laatste weken lees ik klachten over de postbestellingen op Ikki’s eiland. De kerstkaarten van 2016 worden zo langzamerhand bezorgd, de stemkaarten komen vermoedelijk relatief snel na de verkiezingen in de bus.
Het feit dat de brieven van deze gedoogmevrouw nog dezelfde dag op de daarvoor bestemde plaats terechtkomen, zorgt voor vraagtekens bij deze klachten.
Altijd is er de keuze voor het halfvolle glas.