Uit het voorwoord:
Toen ik na een weekend Curaçao voor de tweede maal voet op Bonaire zette, begreep ik het ineens. Het unieke karakter van Bonaire, datgene wat het eiland onderscheidt van de buureilanden en wat volgens de eilandbewoners niet verloren mag gaan drong, na een paar dagen weggeweest te zijn, ineens tot me door. Op Bonaire heerst een dorpse mentaliteit. Mensen kennen elkaar, het eiland is overzichtelijk, vriendelijk en gemoedelijk en kenmerkt zich door vrijheid, ongedwongenheid en rust. Het is nog niet overspoeld door toeristen, fastfoodketens en mondaine winkelcentra. Verkopers en touroperators zijn er wel, maar mondjesmaat, nooit opdringerig en alleen wanneer er een cruiseboot in de haven ligt. Op Bonaire staan nog geen stoplichten of files en de tweede rotonde is pas onlangs gebouwd. Ezels, geiten en leguanen lopen echter om de haverklap voor je auto langs. Je vindt hier geen lange parelwitte zandstranden zoals op Aruba, maar wel een adembenemende onderwaterwereld waar menig duiker zijn weekenden doorbrengt. Grote discotheken ontbreken, maar de eilandbewoners zoeken elkaar op in de gezellige ‘ons-kent-ons’ barretjes waar zo nu en dan livemuziek speelt.
Bonaire is een eiland dat je voor eens en altijd in je hart sluit of waarvan je besluit er nooit meer naar terug te hoeven keren. Hoewel het eiland kleiner is dan Curaçao, staat het inwonersaantal geenszins in verhouding (Curaçao is 444 km², Bonaire 294 km²). Waar Bonaire zo’n 15.000 inwoners kent, zijn dit er op Curaçao inmiddels meer dan 140.000. Eén van mijn Nederlandse informanten vergeleek Bonaire ietwat spottend met een afgedreven Waddeneiland.
Compleet PDF van thesis vervaardigd ter afronding van de Master Culturele Antropologie: https://www.banboneirubek.com/Nos_Dushi_Boneiru.pdf