Als je alle inwoners van Slowakije, Ghana, Rusland, België, Egypte, Argentinië, Hongarije, Frankrijk, Italië, Brazilië, Spanje, Albanië, Polen, Koeweit, Portugal, Griekenland, Nederland, Duitsland, Angola, Nepal, Tsjaad, Peru en Marokko één euro geeft, ben je één miljard kwijt.
De Nederlandse overheid heeft per 1 januari 2019 één miljard euro beschikbaar gesteld voor de verhoging van de kinderbijslag, de kinderopvangtoeslag en het kindgebonden budget.
Het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport kwam deze week met het dreigement om gezinnen in Caribisch Nederland die een pleegzorgkind onder hun hoede hebben niet langer een vergoeding toe te kennen. In Europees Nederland hebben we een pleegzorgwet, waardoor deze gezinnen recht hebben op een vergoeding. Voor de eilanden zijn we vergeten een hiervoor geldende wet- en regelgeving te maken.
Uit solidariteit met deze actie van het ministerie van VWS heeft het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid besloten dat ouders in Caribisch Nederland geen graantje mee mogen pikken van die één miljard die zij beschikbaar stelt voor de kindertjes in ons Koninkrijk.
Je moet uiteindelijk consequent zijn. Van een zwabberende overheid wordt niemand wijzer.
Je vraagt je af of er nu werkelijk niemand in Den Haag een familielid heeft dat zich met psychologie of marketing bezighoudt. Of anders een kennis of buur.
Het familielid dat psychologie studeerde, zal geen uren nodig hebben om de gevolgen van uitsluiting in kaart te brengen. Tweederangsburger word je door als tweederangsburger behandeld te worden.
De kennis die marketing als vak heeft, zal uitleggen dat je, desnoods als gladjakker, zo nu en dan een cadeautje moet geven om de burger tevreden te stemmen.
De arme buur die zo naïef is om te verwachten dat een overheid voor haar onderdanen zorgt zonder onderscheid, krijgt een biertje extra. Om daarna hardhandig op de werkelijkheid gewezen te worden: woon je op één van de eilanden, heb je geen recht op volwaardig Nederlanderschap.