Over een Marshallplan, een column en een modeleiland II

Zaterdag publiceerde Trix van Bennekom een column over de handel en wandel op Ikki’s eiland. (zie: https://www.bonaire.nu/2018/09/16/column-trix-van-bennekom-modeleiland/)
Haar stelling in deze column: ‘de sinds acht jaar bestaande situatie op Bonaire met twee bestuurslagen (Rijk en Openbaar Lichaam) is niet langer houdbaar en staat de ontwikkeling van het eiland in de weg. Ik pleit dan ook voor het overnemen van het volledige bestuur van Bonaire door Nederland; niet als straf zoals op Sint Eustatius eerder dit jaar is gebeurd, maar omdat op basis van een nuchtere analyse de conclusie is dat de huidige situatie niet werkt. Om het anders te zeggen: Bonaire heeft dringend een bestuurlijke herstart nodig. Nederland krijgt vijf jaar de tijd om op basis van een soort Marshall-plan van Bonaire een modeleiland te maken.’

Het concept van een Marshallplan klinkt aanlokkelijk. Je zet met z’n allen de schouders eronder en hoplakee, binnen vijf jaar na een bestuurlijke herstart onder leiding van Europees Nederland ligt daar zomaar een modeleiland. Eindelijk heeft het aardse paradijs gestalte gekregen.

De voorwaarde dat een herstart onder de bezielende leiding van Europees Nederland zou moeten plaatsvinden roept vraagtekens op.
Naast de vraag of het wenselijk is om een aantal basisprincipes waarmee wij onze samenleving ingericht hebben en die we graag aan de wereld verkopen als democratie, opzij te zetten, komt er onmiddellijk een praktische vraag tevoorschijn.
Is Europees Nederland ineens wel in staat om op fatsoenlijke wijze om te gaan met haar koloniale erfenis als er een nieuw stempel opgeplakt wordt?

Acht jaar na 10.10.10 is Europees Nederland, één van de rijkste landen in de wereld, bijvoorbeeld niet in staat gebleken om een paar duizend mensen uit hun armoede te verlossen. Ondanks die ‘lange staat van dienst op het terrein van ontwikkelingssamenwerking’.
Terecht stelt Van Bennekom dat het ‘toch niet moeilijk moet zijn om van een klein tropisch eiland met nog geen 20.000 inwoners een modeleiland te maken’.
Mooi wel dus.
De vergadering van de vaste commissie koninkrijksrelaties vorige week donderdag in Den Haag was het bewijs van een falende overheid. Naar de antwoorden op de vraag of dat falen komt door desinteresse, onwil of onkunde gaan we later wel zoeken.

Waar blijven de politieke partijen en bewegingen op het eiland? Hoe denken zij uit deze misère te komen? En ook: wat vinden zij van het idee van Trix van Bennekom?
Het komende half jaar zal in het teken staan van de verkiezingen in maart 2019. Het is te hopen dat de politici van het eiland met een heldere visie komen op de toekomst.
Zodat iedereen die bij het eiland betrokken is, mee kan bouwen aan diezelfde toekomst door ideeën uit te wisselen, argumenten op tafel te leggen en indien nodig die er weer vanaf te vegen.
Het woord is aan Ikki’s eiland.