Staatssecretaris R. Knops
Om eerlijk te hebben geleefd dient men in de wieg te zijn gestorven, schreef Gerrit Komrij.
Uitgerekend in Den Haag werd gisteren bewezen dat de heer Komrij niet altijd gelijk heeft.
Het debat gisteren van de vaste commissie Koninkrijksrelaties met staatssecretaris Knops over de vraag hoe het nu gaat op Sint Eustatius, acht maanden na de overname van het bestuur door Europees Nederland, kenmerkte zich door een openhartigheid die ook voor een aantal inwoners van Ikki’s eiland van belang is.
De drieduizend inwoners van Statia zien niet veel resultaat van de ingreep door Den Haag was de conclusie tijdens het debat. Opvallend was het dat niet de inwoners van Statia de schuld kregen van dit falen.
Volgens verschillende commissieleden is juist de Haagse regeldrift de reden voor deze mislukking. De onwil van de betrokken ministeries om samen te werken was de kers op de taart.
Staatssecretaris Knops verraste door te zeggen dat hij niet alleen het ongeduld van de kamerleden ‘voelde’, maar ook dat hij zijn ambtenaren voortdurend op zit te jutten met de vraag of het niet wat sneller kan allemaal.
Ook hij zag de ‘hardnekkige’ neiging van die ministeries om vanuit Haags perspectief te denken. Meneer Knops vertelde dat hij die aandrang bevecht. Graag zou de staatssecretaris zien dat die ambtenaren wat verder keken dan hun neus lang is.
Wie nu denkt dat alles sinds gisteren gaat veranderen, want zo’n man is toch de baas, vergist zich.
De staatssecretaris maakte duidelijk dat er wel een voorbehoud is. Want hij beschikt alleen over ‘overtuigingskracht’, niet over ‘doorzettingsmacht’.
Dat laatste hoor je een baas niet vaak zeggen.
Doorzettingsmacht houdt in dat je ingrijpt of besluiten neemt bij impasses of stagnaties in besluitvormings- of werkprocessen. Ja, dat heb ik even opgezocht.
Voor de laatste zeventien inwoners van Ikki’s eiland die nog geloven dat het heil uit Den Haag moet komen, is het ontbreken van doorzettingsmacht vermoedelijk een verrassende onthulling van de staatssecretaris.
De mededeling aan het slot van het debat dat na een periode van planvorming nu het tijdstip nadert waarop het ‘los gaat’, doet denken aan het ‘it giet oan’- geroep van Elfstedentochtadepten als het twee dagen een paar graden vriest. Waarna op de derde dag een mild voorjaarszonnetje de droom weer verknalt.
Als je nergens kijk op hebt, kan je altijd nog in de toekomst kijken, schreef Gerrit Komrij dan ook.