Flamingo Airport – 12 maart 2015
Vandaag vier jaar geleden landde ik voor het eerst op Flamingo Airport. Bij de foto die ik die dag op Facebook plaatste wist ik te melden dat de zon scheen.
In de hal stond een meneer met bril en glimlach te wachten. De man over wie ik een paar weken later schreef:
‘Vanaf de aankomst op Flamingo Airport was Ikki mijn gids, letterlijk en figuurlijk. Letterlijk omdat hij er altijd was om mij ergens naartoe te brengen, letterlijk omdat hij na een week vond dat ik te weinig van het eiland gezien had en daarom meer dan een halve dag de tijd nam om me rond te rijden, figuurlijk omdat hij me met zijn opgewekte en heldere commentaren wegwijs maakte in de gemeenschap.’
Al blijf ik door afstand en karakter de buitenstaander, vier jaar later kan ik een lijst maken van mensen die ervoor gezorgd hebben dat ik me steeds meer thuis ben gaan voelen op het eiland. Dat is de grootste winst van de afgelopen jaren. En iets om dankbaar voor te zijn.
In het komende jaar hoop ik een tweede boek over het eiland te schrijven. Na de poging om inzicht te geven in wat er op het eiland speelt, verwacht ik nu mijn gedachten te ordenen over thema’s die nu eenmaal spelen in een samenleving die snel en ingrijpend aan het veranderen is. Grote gedachten kunnen mij niet worden ontzegd.
Daarnaast zal ik Den Haag met plezier blijven volgen. De ondertitel van de verhalen is niet zomaar ‘De horzel van het Koninkrijk’. Keer op keer wordt bewezen dat binnen het Koninkrijk der Nederlanden de verhoudingen schuren. Graag zal ik daarop blijven wijzen.
Dat ik sommige mensen in verwarring heb gebracht door het eiland een nieuwe naam te geven, is spijtig, maar de schuld van Ikki. Hij vond vier jaar geleden, na een week al, dat het boek naar hem genoemd moest worden. Was ik indertijd verbaasd over deze eis, nu weet ik dat hij gelijk had. Want al ruikt een roos even zoet als ie een andere naam had gehad volgens Shakespeare, het ding heet niet voor niets roos.