Tien torens en een stoel

Kan een tandartsstoel eenzaam zijn, is zo’n vraag waar je makkelijk aan voorbijgaat.
Drie staatssecretarissen waren gisteren aanwezig bij het algemeen overleg van de Tweede Kamercommissie Koninkrijksrelaties. Het spreekt voor zich, gezien zijn functie, dat de heer Knops (Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties) er was, maar ook mevrouw van Ark (Sociale Zaken) en mevrouw Keijzer (Economische Zaken en Klimaat) waren aangeschoven.

De heer Bosman (VVD) opende zijn bijdrage aan het debat met het uitspreken van zijn verbijstering over het feit dat als een zwangere mevrouw op Saba naar een ander eiland moet worden gevlogen omdat de bevalling mogelijk gecompliceerd wordt, geen begeleiding mee mag op kosten van de verzekeraar. Omdat het geen ‘medische ingreep’ is. Val je wel in die categorie, worden de kosten van vliegticket en verblijf vergoed.
Voortaan dus even bedenken welke kwetsuur te combineren valt met een bevalling.

Ook de heer Van Raak (SP) had een sterk verhaal. Op hetzelfde Saba is al jaren geen tandarts. Heb je tandpech, word je naar de tandarts op St. Maarten gevlogen.
Een tandarts op St. Maarten wil wel regelmatig naar Saba komen om daar spreekuur te houden. Er is namelijk een behandelruimte op het eiland. Compleet, met stoel.
Maar die stoel is eigendom van de overheid en mag daarom volgens de Haagse spelregels niet door een private tandarts gebruikt worden.
Om nu met zijn eigen stoel en alle apparatuur iedere twee weken naar Saba te verkassen, is zelfs voor Sint Maartense tandarts een stap te ver.

Het was gisteren duidelijk: de commissieleden zijn moe van de Haagse regel- en wetgeving. Staatssecretaris Knops begrijpt dat wel. Maar hij zit nu eenmaal met die tien torens waarin al die ambtenaren van al die ministeries zitten te bedenken wat het beste is voor de samenleving. Natuurlijk, er worden pogingen ondernomen om al die gedachten te stroomlijnen, maar we zitten nu eenmaal met regels en wetten. En dus.

Er is ook goed nieuws te melden. Mevrouw Van Ark (Sociale Zaken) is na een bezoek aan Ikki’s eiland definitief om: er moet iets gedaan worden aan de armoede. Ze heeft dingen gezien die ‘in Europees Nederland niet zouden worden geaccepteerd’. De onderstand gaat omhoog, ook de bijzondere, en binnenkort wordt er beter op de kindertjes gepast.
Of er nu direct al een feest moet worden georganiseerd om een en ander te vieren, is de vraag. Misschien is het net te vroeg.

Wie nog moet wennen aan de houding van de commissieleden is de staatssecretaris van Economische Zaken, mevrouw Keijzer. ‘Ik sta met mijn oren te klapperen’, zei ze een paar keer verbaasd. Haar verhaal over de noodzaak van werkgelegenheid en mogelijke fiscale hulpstukken kwam uit de folder van haar ministerie.
Het was duidelijk dat zij nog geen last heeft van de passie waaronder een groot deel van commissieleden gebukt gaat. Want dat moet ook maar een keer gezegd: het handjevol kamerleden dat in de commissie zit, weet waar ze het over heeft. Ook zij willen dat het anders, beter, gaat op de eilanden.

Maar aan de horizon staan die tien torens. Vol met regels en wetten.
En ergens op Saba staat een stoel. Leeg.