Volgens de website van de Rijkdienst Caribisch Nederland (RCN) is die Rijksdienst ‘de schakel tussen de ministeries die aanwezig zijn op Bonaire, Sint Eustatius en Saba. Ieder ministerie is zelf inhoudelijk verantwoordelijk voor het invoeren en het uitvoeren van beleid van het betreffende ministerie.
Voor de juiste uitvoering en ondersteuning doen ze daarbij een beroep op de centrale dienstverlening van de Rijksdienst Caribisch Nederland.
De Rijksdienst Caribisch Nederland biedt deze centrale ondersteuning voor alle werkzame ministeries op de drie eilanden.’
Zelfreflectie kan de Rijksdienst niet worden ontzegd:
‘Onderdeel worden van Nederland in de vorm van een Openbaar Lichaam is een nieuwe constructie en dat is met elkaar zoeken naar het juiste evenwicht. Inmiddels is er al een aantal jaren verstreken in de nieuwe vorm. In deze jaren is er veel gebeurd. Er is veel vooruitgang geboekt maar er zijn zeker nog aandachtspunten voor de nabije toekomst.’
Het interview met gedeputeerde Nina den Heyer op Caribisch Netwerk laat zien dat er inderdaad nog wat aandachtspunten zijn die wat aandacht verdienen.
Dat mevrouw Den Heyer waarschuwt dat ‘mensen in armoede er niet op [moeten] rekenen dat hun situatie drastisch zal verbeteren in de nabije toekomst’, zal niemand op Ikki’s eiland verbazen. Sommige dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn.
Waar in ieder geval ik wel van opkeek, was de opmerking van mevrouw Den Heyer dat het ‘absurd is dat ik voor een deel afhankelijk ben van het Rijk om erachter te komen wat de precieze situatie is op mijn eiland als het gaat om mensen in de onderstand’.
Die cijfers zijn in handen van de Rijksdienst, dat loket op Ikki’s eiland van de ministeries.
Nina den Heyer: ‘Ik weet als bestuurder formeel niet om hoeveel alleenstaande moeders of senioren het gaat. Of in welke wijk ze zitten. Zijn ze gedeeltelijk of duurzaam arbeidsongeschikt? Dat weet ik allemaal niet, maar ik ben wel verantwoordelijk. En als we cijfers over de onderstand opvragen, krijg je vervolgens alleen aantallen. Daar kan ik weinig mee.’
In Europees Nederland mag een gemeente zelf de regels bepalen om iemand te helpen. De drie bijzondere gemeentes van het Koninkrijk, Bonaire, Saba en Sint-Eustatius, mogen dat niet. Begrijpelijk, stel je voor.
Hoewel, als je een kinderzitje nodig hebt voor in je auto bijvoorbeeld, moet je wel naar de lokale overheid. Alleen heeft die de dossiers niet.
Ook als je weer aan de slag kunt, moet je naar de gemeente, maar ‘omdat de dossiers niet worden gedeeld’, mag je weer helemaal opnieuw beginnen. Eerst maar weer een intakegesprek.
Zo te lezen is er ook iemand op één van die 11 ministeries of op de Rijksdienst die deze gang van zaken wat raar vindt. Want ‘er is wel een intentie om tot een gezamenlijk loket te komen.’
Een intentie.
Toch een begin.
Zie voor interview: https://caribischnetwerk.ntr.nl/2020/02/28/bestuur-bonaire-slaat-alarm-door-den-haag-beperkt-zicht-op-mensen-in-armoede/