De Telegraaf 7 maart 1992
Even dacht ik een profeet te hebben ontdekt toen ik dit interview (zie foto) uit 1992 met Jopie Abraham voorbij zag komen.
Al lezend blijkt dat Abraham geen voorspellingen deed, maar zijn ergernis over de gang van zaken indertijd op het eiland ventileerde:
‘We hebben momenteel een overheid die grote publieke terreinen en stranden verkoopt, die openbare wegen laat omleggen voor privé-projecten. Er is een hele berg verkocht waar honderden huizen gebouwd zullen worden door Nederlanders die er mee gaan speculeren, mensen die er zelden zullen zijn.’
Als De Telegraaf vandaag, bijna dertig jaar later, opnieuw een journalist naar het eiland stuurt, hoeft over de kop niet nagedacht te worden. Bonaire ligt in de uitverkoop voldoet nog steeds.
Met die vaststelling verandert Abraham van profeet tot roepende in de woestijn. Ook een mooie, wat romantische rol in de geschiedenis. Al biedt gelijk hebben weinig vreugde als er niemand is die luistert.
Het treurige van het citaat hierboven is dat het laat zien dat er in al die jaren niets veranderd is. Hoewel, kocht je in 1992 nog een berg, nu koop je in één keer tien procent van het eiland als je er zin in hebt. En nemen die Nederlanders bedrijven over, beginnen uitspanning na etablissement, worden stranden lastiger bereikbaar en kost een komkommer ruim vier dollar. En dat allemaal onder de noemer Vooruitgang.
De roepende in de woestijn wordt vaak wat meewarig aangekeken en beticht van het terugverlangen naar de wereld van Ot en Sien.
De profeet waarschuwt en wordt meestal weggezet als dorpsgek.
Maar de geschiedenis van de laatste decennia heeft in ieder geval één ding bewezen: een eiland dat niet op haar zaak let, wordt verkocht. Voor uitverkoopprijsjes.
De nieuwe bewoner en de cruiseschiptoerist kunnen zich in de Kaya di soño perdi vergapen aan de dromen en beelden van een eiland dat verloren is gegaan.
Voor de politiek correcte bezoeker ligt in de etalage van een van die winkeltjes de ingelijste herdruk van de pagina uit De Telegraaf van 7 maart 1992. Voor een handvol zilverlingen verkoopt de winkelier een t-shirt met dezelfde tekst: Bonaire ligt in de uitverkoop.
‘Ze hebben in ieder geval gevoel voor humor’, wordt er ’s avonds na vier bier gegrinnikt op het terras.