Foto: https://www.kloosterwittem.nl/
Met behulp van een worst is het een korte route van Hilvarenbeek (Noord-Brabant) naar de voormalige plantage Santa Clara op Ikki’s eiland.
In Hilvarenbeek is het de gewoonte, als een buitenactiviteit goed weer nodig heeft, een worst aan Sinte Clara te schenken. Als dank voor de worst vraagt Clara aan Onze-Lieve-Heer om goed weer.
Het probleem is dat ‘goed weer’ een rekbaar begrip is. Schippers hebben bijvoorbeeld baat bij regen als het water in de rivieren zo laag is dat schepen nauwelijks kunnen varen.
Deze inleidende woorden waren bedoeld om de uitdrukking ‘iemand een worst voorhouden’ in een historische context te plaatsen. Die poging is nu mislukt door het dubbele gezicht van wat ‘goed weer’ is.
Maar het blijft een mooie anekdote, dat worstengedoe in Brabant, en de uitdrukking ‘iemand een worst voorhouden’ brengt ons toch bij de voormalige plantage.
Santa Clara staat in de bestemmingsplannen te boek als agrarisch-kunuku. ‘Deze bestemming biedt een passende en beschermende regeling voor een typerend Bonairiaans agrarisch landschap met landschappelijke, ecologische en cultuurhistorische waarden. Het Kunuku-gebied werd van oorsprong agrarisch gebruikt.’
In januari van dit jaar heeft Caribbean Blokken en Klinkers Fabriek bv twee percelen (percelen 5-E-34 en 5-E-35) gekocht in het gebied. Het bedrijf wilde daar een blokkenfabriek bouwen. Waardoor de bestemming niet langer agrarisch-kunuku is, maar het stempel ‘bedrijventerrein-zware bedrijven’ krijgt.
En er werd gebouwd. Zonder vergunning en ‘zonder dat het bestemmingsplan dit toelaat.’
Niet iedereen is gelukkig met deze ontwikkeling.
De poging (april 2022) om via een WOB-verzoek te achterhalen wat er nu precies gebeurd is waardoor de blokkenfabriek gebouwd kon worden, stuitte op een logica waar je niet tegenop kunt: ‘omdat er geen bouw- of hindervergunning is aangevraagd of afgegeven’, kunnen er geen documenten worden overlegd. Briljant.
Logischerwijze was de volgende stap vragen om handhaving.
Handhaving werd toegezegd. Maar niet uitgevoerd. De bouw ging gewoon verder.
Het Openbaar Lichaam Bonaire wist wel te melden dat men bezig was met een bestemmingsplanwijziging.
Ondertussen verschenen de eerste verhalen in de media, boog Den Haag zich over de affaire en werden in de Eilandraad kritische vragen gesteld.
Al die aandacht veranderde niets aan de bouwactiviteiten.
Kunuku-grond kost een tientje per vierkante meter. Wordt het bestemmingsplan veranderd naar zware industrie, gaat de prijs omhoog naar ca. 250-300 dollar.
Tel uit je winst. Want je hebt het over tienduizenden vierkante meters.
En zo kom je dan toch bij die worst.
Want wie heeft waar baat bij gehad?
En hoe zit het met die handhaving?