Je kijkt toch even op als je leest dat één persoon tien procent van het grondgebied van het eiland koopt. Dat is toch zoiets als Limburg, Zeeland en een deel van Noord-Brabant samen als je het vertaalt naar Europees Nederland.
Overigens het is niet zo raar dat grond privébezit is. Koning Willem-Alexander bijvoorbeeld heeft 319 hectare in zijn portefeuille.
De vraag of het gezond is dat iemand eigenaar is van zo’n groot deel van het eiland, hoeft niet door Breemhaar beantwoord te worden. Hij is een ondernemer die gebruikt maakt van mogelijkheden. Niet meer en niet minder.
Ook de familie Hart hoeft geen verantwoording af te leggen. Al kan een waarden- en normenridder in hun geval wat vragen stellen gezien de functie die Richard Hart heeft gehad. Hij was nl. gezaghebber van 1998 tot 2003 op het eiland.
Wie je aan zou kunnen en mogen spreken in deze is het lokale bestuur. Dat bestuur had kunnen voorkomen dat de plantage in privéhanden bleef. De koopprijs zou het probleem niet zijn geweest.
Met de opbrengst van 160.00 keer de toeristenbelasting ($ 75,-p.p.) is het bedrag van 12 miljoen al binnen een jaar opgehoest. In 2022 kwamen nl. 173.200 toeristen per vliegtuig aan.
Tel uit je winst.
Voor een overheid die jaar in, jaar uit rapporten publiceert met daarin de visioenen van een groen, duurzaam en havermelkdrinkend eiland, is het op zijn minst merkwaardig dat zij deze kans voorbij heeft laten gaan. Een kans om greep te houden op de ontwikkeling van het eiland, een kans om al die wensen uit die rapporten uit te laten komen.
Wensen die met de regelmaat van een Zwitsers uurwerk werden vastgelegd:
In 1992 zag het Rapport van de Commissie lntegrale Sociaal-Economische Aanpak Bonaire het levenslicht, beter bekend als het Rapport Pourier.
In 1999 verscheen Het Milieubeleidsplan Bonaire 1999-2004.
In 2010 het Masterplan strategische ontwikkeling Bonaire 2010-2025.
In 2015 het Meerjarenplan Bonaire 2015-2025
In 2017 Tourism: Synergizing people & nature for a better tomorrow 2017-2027. Met als ondertitel: The Caribbean’s 1st Blue Destination.
Dit rapport meldt dat ‘Bonaire has always been a worldwide leader in recognizing the important aspects and developments of sustainability as well as sustainable economic growth opportunities.’
In 2019 het Masterplan Bonaire 2030.
Hierin wordt de droom zo samengevat: ‘We all dream of a thriving future. A thriving future for our kids, our families, our friends and our neighborhoods. A thriving future where everybody has a satisfying job and where there is no poverty, a thriving future where the economy is flourishing and in balance with the nature and culture of Bonaire.’
Bij de presentatie van dat Masterplan Bonaire 2030 in 2019 schetste de toenmalige Gedeputeerde van Financiën en Economische Zaken hoe het eiland er in 2030 uit zou zien:
‘Een vriendelijke taxichauffeur brengt de toerist naar een net gebouwd boutique hotel en vertelt vol trots over het eiland en wat er allemaal te doen is. Het is inmiddels ruim 50 jaar geleden dat het Nationale Marine Park werd opgericht. Duurzame organisaties en duikers over de hele wereld weten inmiddels hoe bijzonder het is dat dit Nationaal Park al een halve eeuw bestaat en komen speciaal naar Bonaire om te duiken en te genieten van de goed beschermde onderwaterwereld. De natuur en het dierenwelzijn op Bonaire staan hoog aangeschreven op de mondiale kaart. Bonaire als Blue Destination leeft!
De Bonairianen doen dat met zoveel aandacht, liefde en bewustzijn voor de natuur dat er hele programma’s zijn opgezet om onderzoek te doen naar hoe de natuur goed te beheren, wetende dat het eiland economisch in belangrijke mate afhankelijk is van toerisme. Een aantal inwoners van Bonaire is aangenomen door de diverse organisaties als experts en delen eeuwenoude kennis hoe in balans te leven met de natuur.
In 2019 tekende Bonaire een Declaration for the Oceans met de Europese Unie en andere Overzeese landen en gebieden om de oceanen te beschermen. Bonaire mag zich nu 11 jaar later één van de ambassadeurs noemen waar de wereld naar kijkt voor wat betreft de duurzame omgang met de zee.’
Op het eiland wordt vaak en terecht geklaagd over de hoeveelheid rapporten, onderzoeken en praatjes die Den Haag produceert om beleid op de eilanden te voorkomen.
Ondertussen kunnen we vaststellen dat de roep op de eilanden om gelijkwaardigheid achterhaald is.