Over afval en oplossingen
Het is niet nieuw voor mij dat er niet naar me geluisterd wordt. Maar toch kijk je soms nog even op.
Leg ik afgelopen zondag uit dat het niet nodig is om de volgende stap op de escalatieladder te zetten, gaan ze twee dagen later rustig een tree hoger staan.
Terwijl een fatsoenlijke oplossing voor de hand lag en ligt. Graag citeer ik mezelf:
‘Als je kunt zien in welke fase een conflict zich bevindt, kun je stappen ondernemen naar de-escalatie. Volgens dit inzicht kun je de escalatieladder ook de-escalatieladder noemen.
Blijkbaar bevindt het eiland zich op de tweede trede van de ladder. Als je op die trede balanceert wordt informatie ingewonnen. Als die informatie niet goed valt, kan de toezichthouder, Nederland, een treetje hoger gaan staan en roepen dat zij vanaf dat moment de touwtjes in handen neemt.
Dat er gezwaaid wordt met die derde trede van de ladder oogt logisch gezien de ernst van de situatie, maar is overbodig.
Het lokale bestuur ziet in dat de situatie ernstig is en vraagt diverse instanties in Nederland om hulp.
Dan moet je niet verder gaan klauteren op die ladder, maar met hulp van ministeries en organisaties met alle benen op de grond gaan staan om op hele korte termijn met daadkracht de problemen te lijf te gaan.’
De ferme taal van de waarnemend Rijksvertegenwoordiger had gewoon achterwege kunnen blijven. Een telefoontje met een uitnodiging voor een gesprek was voldoende geweest.
Nu lijkt erop dat het geluid dat tegenwoordig in Den Haag de boventoon voert ook hier de slag heeft gewonnen. Het Schoof-kabinet is cum laude geslaagd voor het eindexamen Escaleren en Ophitsen. Waarmee het Koninkrijk een heilloze weg is ingeslagen.
Het eiland kent al genoeg problemen. Daar hoeft dit geluid niet bij.