Mijn eerste kennismaking met Ikki’s eiland was niet om over naar huis te schrijven.
Op mijn achtste verjaardag kreeg ik het album Naar ‘de West’, een plaatjesboek uit 1955 over de Nederlandse overzeese gebiedsdelen.
‘Net als vijf en twintig en driehonderd jaar geleden speelt het leven zich in kleine verhoudinkjes af. Ik weet niet of men hier van een idylle mag spreken. Mocht het er evenwel een zijn, dan is het wel een slaperige en vervelende idylle’, schrijft de auteur, Piet Bakker, over Bonaire.
De auteur heeft het niet zo op het eiland. Ja, duiken dat zou je er goed kunnen, maar daar houdt ie toevallig niet zo van. Verder kan Bakker niet zoveel aardigs bedenken.
‘In een streepje schaduw van het blakerend hete plein lag een zwarte hond te hijgen. Het was of de schrikbarende hitte door die haastig hijgende hond gestalte kreeg. Zo heet was het dat ik al mijn energie nodig had om dit zonbeschroeide plein over te steken en naar het politiebureau te gaan waar ik een formaliteit in orde moest maken. Er lagen acht politie-agenten te slapen. En ik heb niet de moed opgebracht hun rust te verstoren. Dit was de eerste indruk die ik van Bonaire kreeg.’
Na lezing van het hoofdstuk over Ikki’s eiland, rende ik niet naar het hok om mijn fietsje te pakken. Het leek me niet nodig dat eiland dat daar maar wat in de zon lag, te bezoeken. Er was blijkbaar niets te doen. Net als in het dorpje waar ik woonde. Je gaat niet op reis om niks mee te maken.
In het Naschrift van zijn verslag over de reis door de West, meldt Bakker overigens dat hij het gebied nooit meer zal vergeten, zoveel indruk heeft het gemaakt. Behalve dan Ikki’s eiland.
Als achtjarige lette ik niet op de slotzinnen van het boek.
‘Hoe ook de toekomstige verhouding tot Nederland moge worden, vast staat het dat wij een ereschuld hebben in te lossen ten aanzien van de bevolking. In de West zijn stellig niet de schoonste bladzijden van onze eeuwenoude koloniale geschiedenis.’