Stapje voor stapje loopt ze achter haar rollator naar buiten. Ze kijkt een paar tellen rond. Ze doet lang over de gang naar één van de banken bij de ingang van het ziekenhuis. Het kost moeite om de rollator te keren. Langzaam laat ze zich zakken. Ze trekt de rollator naar zich toe.
Ze dommelt in. Haar rechterbeen hangt een paar centimeter boven de grond. Zo nu en dan lijkt het alsof ie mee wiebelt op de wind. Haar hoofd buigt steeds meer naar voren.
Ineens kijkt ze op. Grijpt het handvat van haar rollator. Al snel zakt haar hoofd weer voorover. Beide benen bungelen nu een tijdje in de lucht. Weer kijkt ze op.
Met haar rechterhand haalt ze de rollator naar zich toe. Het valt niet mee om de handtas te openen. Dan heeft ze de kam te pakken. Na een paar bewegingen door haar grijze haar stopt ze de kam terug. Ze duwt de rollator wat verder weg. Ze kijkt naar me. Een vage glimlach rimpelt over haar gezicht. Daarna valt haar hoofd weer voorover. Een windvlaag tilt een lok op. Even maar.