De dag begon om zes uur ’s ochtends met koffie en wat mailtjes over het interview met Noam Chomsky over die meneer die nu President Elect is. Halverwege het online zetten van het stuk besloot een stevige bui mij van het terras te sturen. Er zijn mindere redenen voor een complottheorie.
Mijn shag was ook bijna op.
In Kralendijk was het warm. Ikki legde uit waarom er steeds meer auto’s met het stuur aan de rechterkant rondrijden op het eiland: dat scheelt al gauw drie, vierduizend dollar bij aanschaf. Wat weer iets zegt over de positie van de Great Empire.
Na een lang gesprek over de toekomst, de economie en het bestuur van het eiland, ga ik naar huis. Even bijkomen voor ik naar een etentje mag ter gelegenheid van de maan die volgens de verhalen ongekend groot haar licht over ons zal laten schijnen.
Als het langzaam donker wordt, is er geen maan te zien. Donkere wolken vergeten op tijd weg te waaien. Als de maan uiteindelijk tevoorschijn komt, zie ik geen verschil met al die andere avonden.
Het enige verschil is dat ook een kleine 384.876 vliegen, muggen, mieren en andere vormen van vliegend leven besloten hebben om naar die maan te komen kijken en uit verveling maar beginnen te prikken. Vijfenzestig keer wisten ze me te vinden.
Als ik thuiskom, glimlach ik om het kleine meisje dat ’s middags aandachtig naar me keek toen ik wat dronk op een terras. ‘Bon tardi’, zei ik vriendelijk, ‘Goedemiddag.’ En ik vroeg hoe het ging met één van die zinnen Papiaments die je leert om een goede indruk te maken. Ze keek me ernstig aan en zei: ‘Ik spreek ook goed Nederlands, hoor.’