Geachte heer Bosman,
U en ik zijn het eens. U meldde gisteren in de Tweede Kamer dat het tijd wordt om over omgangsvormen te praten. Hierbij bedoelde u de toon die op de eilanden wordt aangeslagen als het gaat over de rol van het moederland. De premier van Sint Maarten sneert dat Nederland maar troepen moet sturen als ze zo graag wil dat het anders gaat op het eiland. De premier van Curaçao rept in zijn enthousiasme over de ingreep van het moederland bij de strapatsen inzake de verkiezingen dat Nederland maar een vuurpeleton moet sturen.
Inderdaad, zo ga je niet met elkaar om. Een dergelijke toon maakt een gesprek lastig, zo niet onmogelijk.
Ook zijn wij het vast eens over het gegeven dat de verhouding tussen moederland en de eilanden niet optimaal is. Over en weer vallen verwijten en worden oordelen met het grootste gemak de wereld in geslingerd.
U bent een man van duidelijke taal. Met eenvoudige woorden weet u wel raad met corruptie, met witwassen en met financieel gekonkel. Kun je daar niet tegen? Stap maar op, is uw advies.
Ik geef toe, je weet waar je aan toe bent met u.
Toch moet me iets van het hart.
Voor al die uitwassen hebben we onze rechtspraak. Daar moeten we op vertrouwen. Hoewel dat zo nu en dan niet meevalt.
Maar er is iets meer aan de hand.
Als ik op het eiland dat ik een beetje begin te kennen, Bonaire, rondwandel, zie ik dat er verschillende factoren zijn, naast de lokale fratsen, die zorgen voor onrust en ongenoegen.
Laten we bij het meest pijnlijke gegeven beginnen. Het is onvoorstelbaar dat binnen het Koninkrijk een groep mensen in bittere armoede moet leven.
Uw partij levert sinds een aantal jaren de premier. Onder zijn leiding is die armoede op het eiland alleen maar toegenomen. Met hulp van de laatste generatie PvdA politici heeft Europees Nederland het voor elkaar gekregen dat er niets, maar dan ook niets, aan dit probleem wordt gedaan.
Een andere reden voor onrust is de ingrijpende demografische verschuiving die op het eiland plaatsvindt. Het eigene, dat ondefinieerbare groepsgevoel dat voor verbintenis zorgt, is in hoog tempo ondergesneeuwd door de komst van al die nieuwelingen. Op dat kleine eiland leven nu veel mensen langs elkaar heen. We weten hoe lastig dat is als we even denken aan de problemen die het moederland kent met nieuwkomers.
Om te voorkomen dat niemand het einde van deze brief haalt, zal ik maar niet wijzen op het eenzijdige van de verwijten die u de eilanden maakt. Want eerlijk is eerlijk, u weet ook wel dat het moederland in de eredivisie speelt als het gaat om belastingvoordelen aanbieden aan multinationals, u weet ook wel dat er een aardig lijstje met initialen te maken is van politici en ondernemers die elkaar niet alleen de bal, maar ook de facturen toespelen.
Zo gaat het nu eenmaal in de grote mensenwereld.
Maar je zou verwachten dat je daardoor wat bescheidener bent in je oordeel over de ander.
Roepen dat je maar een paspoort met een afwijkende kleur moet hebben als je op één van de eilanden woont, schrijven dat je maar op moet krassen als je het er allemaal niet mee eens bent, laat zien dat u een wereldbeeld koestert waarin wij en zij tegenover elkaar staan.
Daar schiet je niet veel mee op.
Ik weet het, theedrinken helpt niet, maar naar elkaar luisteren en je ergernis zo nu en dan even voor je houden is geen ramp.
Als je een samenleving mag besturen, reken ik op ingetogenheid.
Van een parlementariër verwacht ik afstand, reflectie en beschaving.
Dat geldt voor die politici op de eilanden. Maar ook voor u.
Met vriendelijke groeten,
Het allerbelangrijkste wat voor een aantal arme BES-bewoners nu met de grootste spoed moet worden geregeld, is het vaststellen van de koopkrachtdrempel voor elk eiland. Dan kunnen de pensioentjes en uitkerinkjes die daar onder zitten worden aangevuld tot het maandelijkse koopkrachtniveau. Op jaarbasis is dit zo een laag bedrag, dat de schatkist in Den Haag daar het schaamrood van op de kaken krijgt. Gelet op het feit dat de Nederlandse economie inmiddels al weer 9 miljard (€ 9.000.000.000,–) in het groen staat daag ik de volksvertegenwoordigers voor alle inwoners van ons Koninkrijk in Den Haag uit hun pluche-salaris van al die betalende inwoners eens waar te maken.
Eens!!