Foto: Ingrid Bouws
Inkomenspolitiek en nivelleren zijn dikke vrienden. Logisch, wil je als overheid bijvoorbeeld actief aan armoedebestrijding doen, zal het budget dat daarvoor nodig is ergens vandaan moeten komen.
Als je op zoek gaat naar dat geld, zie je dat er her en der goed verdiend of veel winst gemaakt wordt. Daar is iets te halen.
Of je dat logisch, eerlijk, raar of stelen vindt, wordt bepaald door je visie op de samenleving.
Een land besturen is een miljardenbusiness. Straten en stegen, zorg en onderwijs, uitkeringen en salarissen, alles en iedereen heeft een prijs. In Nederland verdienen bijna één miljoen mensen als ambtenaar een boterham door dit fundament te waarborgen. De overige zeventien miljoen plukt daar de vruchten van. De één wat meer dan de ander.
Op 7790 kilometer van Amsterdam ligt een eiland waar een paar duizend mensen niet de vruchten mogen plukken van de verworvenheden die de Nederlandse samenleving kent.
Om onheldere redenen zijn zij de sneuerikken van het Koninkrijk. Niet dat ze alleen staan in hun strijd voor verbetering van het lot. Er wordt actie gevoerd en politici op het eiland en in Den Haag spreken hun zorg bij herhaling uit. Maar tot nu toe heeft het allemaal niet veel uitgehaald.
Op het eiland wordt op de automatische piloot naar Den Haag gewezen als schuldig aan deze nood, het boemerang effect zorgt ervoor dat vanuit die stad per ommegaande de vinger richting eiland gaat.
Nu de staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid het niet aangedurfd heeft om een sociaal minimum te definiëren en daarom maar een aanbesteding heeft uitgeschreven voor een groots onderzoek, is het misschien tijd voor het eiland om het heft in handen te nemen.
Zet werkgevers en vakbonden bij elkaar. Als het minimumloon verhoogd moet worden, bespreek welke invloed een verhoging van het uurloon met twee dollar op de kosten en dus de prijzen heeft.
Onderzoek met hulp van de overheid welke ruimte de belastingwetgeving biedt om werkgevers te compenseren. Kijk waar die wetten de minder fortuinlijke burger tegemoet kunnen komen.
Ook kun je kennis vergaren over heel andere zaken die een rol kunnen spelen bij inkomenspolitiek.
Armoedebestrijding gaat niet alleen maar over geld. De eerste stap om mensen veiligheid en rust te bieden is huisvesting. Nu de financiering voor sociale woningbouw op het eiland door allerlei formele procedures erg lang op zich laat wachten, is het misschien goed om je oor te luister te leggen bij bedrijven die met een nieuwe blik naar het huisvestingsprobleem kijken. Als je vindt dat de situatie voor een groep mensen op het eiland vergelijkbaar is met dat van lotgenoten in een Derde Wereldland, kijk dan eens naar de aanpak van Moladi en verwante bedrijven. Het nodige budget aanvragen kan bij de afdeling ontwikkelingshulp van het Ministerie van Buitenlandse Zaken.
Het eiland biedt nogal wat mogelijkheden om vriendelijke energievormen te omarmen. Als je zelfvoorzienend bent en het energiebeleid als nutsvoorziening ziet, kan dit onderdeel zijn van inkomenspolitiek. Kennis over dit onderwerp is ruim voor handen, er is vast ook iemand te vinden die het allemaal graag uitrekent voor het eiland. Wie weet is voorfinanciering mogelijk bij één van al die potjes die van Den Haag tot Brussel op de schoorsteenmantel staan.
Maar bekijk ook serieus de toekomst van arbeidstijden. En de daaraan verbonden discussie over een basisinkomen.
Niet alles kan in een dag worden opgelost, alles zal gefaseerd moeten, en gepaard gaan met tegenslagen. Maar informeer, denk en praat.
Achtendertig punten staan op het lijstje van de nieuwe coalitie. Maak er negenendertig van. Bel Den Haag en stel voor om het budget voor dat onderzoek naar het definiëren van een sociaal minimum maar in iets anders te stoppen.
In plaats daarvan wordt de Commissie Ikki’s Wereld geïnstalleerd.
De leden van die commissie hebben een verschillende achtergrond. Op de eerste bijeenkomst worden de onderwerpen verdeeld. Een week later wordt een plan van aanpak per onderwerp gepresenteerd en is men bekaf.
Een mooi begin van een mooie toekomst.