De zon schijnt in Amsterdam, al is het wat bleekjes. Het hondje van de buren heb ik vandaag nog niet gehoord. Het beestje ligt waarschijnlijk stomverbaasd in zijn mand alles te overdenken wat op Ikki’s eiland gebeurd is de laatste 48 uur.
Ook ik heb tijd nodig om mijn gedachten te ordenen. Dat ik vraagtekens heb bij deze handelswijze van Den Haag is vermoedelijk al duidelijk geworden uit de vorige stukjes. In de komende dagen hoop ik daar uitgebreider op terug te komen.
Bij het concept van het Bestuursakkoord valt op dat met name de sociale paragraaf ondermaats is. Op een of ander manier weigert of durft men bijvoorbeeld geen heldere taal te spreken als het gaat over de bestrijding van de armoede. Wat daar de reden voor is, kan ik vandaag niet bedenken. En dat komt niet alleen omdat ik verkouden ben.
Dat je durft te zeggen dat er nu ineens 500 huizen gebouwd gaan worden, is vriendelijk gezegd nogal vreemd gezien de geschiedenis.
Eén ding is duidelijk: de lokale politiek op het eiland heeft zichzelf met haar handelswijze failliet verklaard. Zonder één tegenstem is men akkoord gegaan met deze stille coup van Den Haag. Of hoe je jezelf een brevet van onvermogen opspelt.
Eén ding is te hopen: dat er Bonairiaanse gezichten in die tijdelijke constructie het voortouw kunnen nemen. Buiten de politiek zijn er genoeg mensen die van aanpakken weten. Niet alleen bespaart dat allemaal reis- en huisvestingskosten, ook laat het zien dat het eiland een volwaardige partner is. Als je de juiste mensen kiest.