Ergens buigt een aantal mensen zich op dit moment over al die brieven die binnen zijn gekomen naar aanleiding van de advertentie waarin opgeroepen werd om te solliciteren naar de functie van programmamanager Bestuursakkoord 2018-2022.
Met dat akkoord wordt Ikki’s eiland vanaf volgend jaar de moderne tijd ingeslingerd onder de bezielende leiding van die manager en onder het wakend oog van Den Haag.
Dat het zover heeft moeten komen dat Den Haag tijdelijk het bewind overneemt, is deels te wijten aan de lokale politieke cultuur op het eiland. Vriendjespolitiek, corruptie en nietsdoen, allemaal zaken die onbekend zijn in Europees Nederland, zijn ondermeer redenen voor de ingreep.
Om nu alvast met enige argwaan naar de uitvoering van het Bestuursakkoord te kijken, oogt wat gemakkelijk.
Natuurlijk, het feit dat er om verschillende redenen bijna nog geen dak is gerepareerd op St. Maarten ruim een jaar na het orkaangeweld, het gegeven dat de ingreep op Statia zoveel maanden later nog niet veel meer heeft opgeleverd dan inventarisaties, het idee dat niet mogelijk blijkt om een sociaal minimum voor de eilanden vast te stellen, zouden redenen kunnen zijn voor een schampere glimlach.
Maar vandaag denk ik aan meneer Brinkman, die als we ‘s ochtends vroeg in zijn antiquariaat alle ellende op de wereld doornamen, steevast op zeker moment zijn lange armen de lucht ingooide en riep: “Dat er nog water uit de kraan komt.’
Laten we hopen dat de te benoemen projectmanager veel water over Ikki’s akkers zal laten vloeien.