De zondagse post bracht een bericht waar mijn nachtrust onder te lijden had:
‘Zolang er bij de Nederlandse politieke partijen geen geboren en getogen Bonairiaanse op de lijsten staat of op zijn minst een persoon die daadwerkelijk iets betekend heeft voor Bonaire, mag je wat mij betreft een stukkie schrijven om mij te overtuigen te gaan stemmen.’
Probeer maar eens te vertellen hoe je over wel of niet gaan stemmen denkt zonder in een poel van tegenstrijdigheden verstrikt te raken.
Want als er één zwevende kiezer is, ben ik het. Om te voorkomen dat ik op de dag van de verkiezingen een hokje urenlang bezet hou, besluit ik de avond ervoor op wie ik ga stemmen.
Die persoon heeft zich in de afgelopen jaren weten te onderscheiden met activiteiten die ik van belang vind. Als die persoon daarnaast lid is van een partij waarin ik me deels kan vinden, wordt dat hokje rood gekleurd.
Maar uiteindelijk is er niemand die mij kan vertegenwoordigen.
En toch ga ik stemmen.
Bij gebrek aan beter. Het probleem is dat we met z’n allen zijn. Als ik in mijn eentje hier aan het bureau zit en niemand mij iets vraagt, heb ik een rustig leven. En denk ik dat ik weet hoe het allemaal zit. Het wordt pas lastig als je met iemand anders te maken krijgt.
Mijn broer bijvoorbeeld is Feyenoordsupporter en ik weet dat Ajax aantrekkelijker voetbal speelt. Het is mij in al die jaren niet gelukt om hem te overtuigen van mijn gelijk. Met deze patstelling kunnen we alle twee leven, maar het is uiteindelijk onbegrijpelijk dat zo’n jongen vasthoudt aan zijn curieuze wereldbeeld.
Als je bedenkt dat wij in het Koninkrijk met ruim 17 miljoen mensen allemaal een mening denken te hebben over de zorg, de hoogte van het minimumloon, de oplossing voor de woningnood, de ontwikkeling van de landbouw en veeteelt, zie je al snel kuddes apen en beren aan de horizon opduiken. Blijkt dat niet iedereen je mening deelt. Als je dan ook nog begint over kernenergie, Europa en het Midden-Oosten, hoop je snel weer in je eentje thuis te zitten.
En toch ga ik stemmen.
Al zullen mijn dromen nooit uitkomen. Terwijl ze zo bescheiden zijn. Want ik wil niet meer dan dat iedereen het een beetje naar zijn zin heeft.
Ondertussen weet ik dat ik de wereld niet kan veranderen. Met die nederlaag heb ik leren leven.
Maar ik wil een illusie houden. De troostprijs dat we de samenleving denken mee te kunnen sturen door middel van vertegenwoordiging, houdt de kern van mogelijke verandering in leven. Met mijn stem hou ik hoop.