And an island never cries

Gisteravond kreeg ik deze e-mail:

And an island never cries
Zonet hoorde ik op de radio van de schilders hiernaast, Simon & Garfunkel vertellen dat een rots geen pijn voelt en een eiland nooit huilt.

Soms ben ik alleen maar boos. Soms huil ik ‘s nachts. Van verdriet. Mijn man zegt dat ik me niet zo druk moet maken. Hij denkt dat het beter voor me is als ik het nieuws niet meer volg.

Gisteravond las ik dat onze bestuurders een intentieovereenkomst hebben getekend voor de ontwikkeling van Plantage Bolivia. De eigenaar, Bonaire Properties NV, weet hoe je zo’n project verkoopt.
Met een eenvoudige naamswijziging weten de aandeelhouders de geschiedenis te verzachten: van Plantage naar Landgoed is een kleine stap.

Daarnaast wordt het Landgoed het toonbeeld van het nieuwe Bonaire. De lokale economie wordt verbreed en versterkt. Het landgoed gaat voor werkgelegenheid zorgen en gaat allemaal groente en fruit verbouwen.
Ook voor de woningzoekenden is de oplossing nabij. Bonaire Properties heeft nl. ontdekt dat er ‘een groot tekort is aan huurwoningen in het middensegment en koopwoningen onder de hypotheekgarantiegrens.’ En dus komen er betaalbare huur- en koopwoningen.
Uiteraard komen er ook woningen in het duurdere segment.
Kortom met respect voor natuur, milieu, cultuur en het authentieke karakter van Bonaire, zal Landgoed Bolivia de komende jaren uitgroeien tot de trots van het eiland.

Om te voorkomen dat u het einde van deze mail niet haalt, zal ik me maar inhouden over die zandscheppers van Chogogo, over al die jonge Nederlandertjes die het eiland overspoelen, over de prijzen van huizen en eten.

Mijn eiland verdwijnt. Ik ben nu bijna zeventig en misschien denkt u dat ik een oude zeur ben. En heeft mijn man gelijk en moet ik het nieuws maar niet meer volgen. Moet ik de laatste jaren die me hopelijk nog gegund zijn, doorbrengen op ons stukje grond.

Ja, ik ben oud genoeg om te weten dat de dingen nu eenmaal veranderen. En ik weet ook dat het vroeger niet allemaal beter was.
Maar ik weet ook dat er iets verloren is gegaan.
Iets.
Waar ik de woorden niet voor heb.

Ik weet nu: een rots kan ook pijn hebben en een eiland kan huilen.
Daarom wil ik toch nog een keer mijn stem laten horen. Dan maar een roepende in de woestijn. Net als Johannes de Doper.

Simon & Garfunkel schreven ook:
“Fools” said I, “You do not know
Silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you”
But my words, like silent raindrops fell
And echoed in the wells of silence.