bonaire.nu-6 november 2022
U lijkt me een vriendelijke man.’
Ik kijk op. Voor ik haar hoofdschuddend af kan wimpelen, zegt ze: ‘Dat zie je.’
‘Je pakt het in ieder geval handig aan.’
‘Ik ga wel geld vragen,’ gaat ze verder, ‘maar voor iets anders dan u denkt.’
Ze gaat naast me zitten. Een lichtblauw vest hangt half uit de plastic tas.
‘Ik heb een tijdje naar u gekeken.’
Ze pakt een verfrommeld pakje shag.
‘Ik heb geld nodig voor internet.’
‘Voor internet?’
‘Ja, ik zoek mijn broer.’
‘Die hoop je op internet te vinden?’
‘Dan kan ik hem mailen.’
Ze buigt en grabbelt in haar tas.
‘Hij heeft me een hoop geld beloofd. Want hij heeft zijn huis verkocht.’
‘En dat krijg jij?’
‘Een deel.’
‘Maar je bent hem kwijt.’
‘Ja, hij is toen weggegaan. Naar Bonaire.’
Eindelijk vindt ze de aansteker.
‘Dat is alweer tweeëneenhalf jaar geleden. Maar nu ga ik hem zoeken.’
‘Je hebt het geld nodig’, veronderstel ik, ‘ga je hem opzoeken?’
‘Nee, het geld is voor een vriendin. Die is vorige week uit het raam gevallen.’
Ze kijkt me aan.
‘Misschien blijft ze wel verlamd.’
Ze zucht.
Ik zoek in mijn zak naar een euro.
‘Internet kost 2,50 per uur’, zegt ze.
Ze speelt even met haar aansteker.
‘Maar eigenlijk wil ik graag een paar euro extra.’
Ze glimlacht.
‘Dan kan ik eerst nog een jointje kopen.’
‘Die neef laat je maar lopen.’
‘Nee, maar ik word altijd nerveus van internet. En van een jointje word ik rustig.’
Ze zucht.
‘Verlamd. Dat lijkt me maar niks.’
Ze hoest.
‘Net als mijn broer. Ga je op zo’n warm eiland wonen. Lijkt me ook niks.’