‘Bent u advocaat?’, vraagt het meisje.
Ik kijk haar vragend aan.
‘Nee’, zeg ik, ‘waarom denk je dat?’
Ze wijst naar mijn colbert en witte overhemd.
‘Dan bent u vast ambtenaar’, stelt ze vast.
Als ik me ’s middags installeer voor het interview, hang ik mijn jasje over de stoel. Hij lacht.
‘Al die lange Nederlanders met hun pakken en met van die vreemde gezichten’, zegt ie, ‘die zitten te luisteren, maar houden hun jasje aan. Jij doet het tenminste uit.’
Ik vertel over het meisje dat me een advocaat vond.
‘Ja’, zegt hij,’had je je jasje uit moeten doen. Dan ben je minder belangrijk.’