Emile de Girardin (1802 – 1881)
Als woorden in staat zouden zijn iets voor elkaar te boksen, zou Ikki’s eiland er prachtig bij liggen. Alle bewoners zouden gelukkig zijn, genoeg verdienen en in harmonie met de natuur hun dagen slijten. De geiten eten met mes en vork, de ezels en varkens volgen allerlei cursussen en dragen bij aan een sprankelend koraal. De weinige toeristen die het eiland mogen bezoeken vergapen zich aan het laatste cruiseschip dat in het Historisch Museum staat te pronken als herinnering aan voorbije tijden.
Diezelfde toeristen brengen zo veel geld binnen dat de wegen er glanzend bij liggen en de lokale overheid jaarlijks een fiks bedrag naar Den Haag over kan maken als bijdrage aan de armoedebestrijding in Europees Nederland. In het natuurgebied Bolivia staat het standbeeld De Graaier. Een aandenken aan de tijd dat voor een handvol zilverlingen een deel van het eiland van hand tot hand ging.
Tot mijn spijt moet ik er nu al vast op wijzen dat woorden niet veel voor elkaar krijgen. Al is dit misschien wat kort door de bocht. Politici, predikers en oplichters bijvoorbeeld verdienen er hun brood mee.
In 1992 zag het Rapport van de Commissie lntegrale Sociaal-Economische Aanpak Bonaire het levenslicht, beter bekend als het Rapport Pourier.
De Samenvatting vertelt de bedoelingen: ‘Het Bestuurscollege van het Eilandgebied Bonaire, de noodzaak onderkennend van een beleidskader voor de sociaal-ekonomische ontwikkeling, besloot tot het instellen van een commissie. Deze Commissie kreeg tot taak het opstellen van een rapport, dat enerzijds uitgangspunten dient aan te geven voor de sociaalekonomische ontwikkeling van het Eilandgebied Bonaire en anderzijds voorwaarden dient te bevatten voor de implementatie daarvan.’
In 1999 verscheen Het Milieubeleidsplan Bonaire 1999-2004. Dit plan ‘is gericht op een optimale leefomgeving voor alle burgers en duurzaam gebruik van de natuurlijke hulpbronnen ten behoeve van de economische ontwikkeling.’
Op Ikki’s eiland wordt vaak en terecht geklaagd over de hoeveelheid rapporten en onderzoeken die Den Haag produceert om beleid op de eilanden te voorkomen. In dit opzicht kun je concluderen dat de lokale politici gelijkwaardig aan hun Haagse partners zijn geworden in de loop der tijd. Want al slaan we nu een decennium over, de koek is nog niet op.
In 2010 bijvoorbeeld werd het Masterplan strategische ontwikkeling Bonaire 2010-2025 geboren. Ook dit plan had een missie: ‘Het Masterplan is een richtsnoer bij de uitwerking van beleidsvoorstellen van de overheid en het biedt bevolking en zakenleven een kader waarmee zij rekening zullen moeten houden bij private besluiten. Het Masterplan wil echter meer zijn dan alleen een visie. Het wil ook strategisch uitvoeringsplan zijn, waarin de kapstokken voor de implementatie van de visie zijn benoemd.’
In 2015 gevolgd door het Meerjarenplan Bonaire 2015-2025. Uit het Voorwoord: ‘Wij zien daarin een opdracht van de bevolking om ons maximaal in te zetten voor het bevorderen van welvaart om daarmee een stevig en duurzaam fundament te leggen voor een solidaire samenleving waarin het welzijn eerlijk over iedereen verdeeld is, de sociaal-economische en maatschappelijke voorzieningen alsmede de dienstverlening door de overheid aan burgers en ondernemers van een adequaat niveau zijn en de eigenheid van ons eiland afdoende is beschermd.’
Amper hiervan bekomen, kwam daar in 2017 Tourism: Synergizing people & nature for a better tomorrow 2017-2027. Met als ondertitel: The Caribbean’s 1st Blue Destination.
Dat rapport meldt dat ‘Bonaire has always been a worldwide leader in recognizing the important aspects and developments of sustainability as well as sustainable economic growth opportunities.’
En dan verschijnt in 2019 het Masterplan Bonaire 2030. Ook dit plan laat zien dat de toekomst van het eiland rooskleurig kan zijn:
‘We all dream of a thriving future. A thriving future for our kids, our families, our friends and our neighborhoods. A thriving future where everybody has a satisfying job and where there is no poverty, a thriving future where the economy is flourishing and in balance with the nature and culture of Bonaire.’
De uitdrukking Regeren is vooruitzien wordt toegeschreven aan Emile de Girardin (1802 – 1881), de flamboyante publicist en oprichter van La Presse.
Over De Girardin schrijft Paul Lafargue in De echtbreuk, tegenwoordig en vroeger (1889):
‘Toen Emile de Girardin, de journalist met een idee per dag, eens verzekerde dat een bewering, die men het hele jaar door elke morgen drukken laat, aan het einde van het jaar een onbestrijdbare waarheid geworden is, toen lachte men daarover in Parijs; […]’
Niet dat het maken van al die plannen loze beweringen of zelfs leugens zijn, maar het is ergens wel een mooi citaat zo lang plannen niet in daden worden omgezet.
Wat plannen:
https://www.banboneirubek.com/sites/default/files/RapportPourier.pdf
https://docplayer.nl/17329676-Natuurbeleidsplan-bonaire-1999-2004.html
https://docplayer.nl/49588763-Bonaire-om-trots-op-te-zijn.html
https://www.tourismbonaire.com/includes/strategic-tourism-plan.pdf
https://adoc.tips/masterplan-strategische-ontwikkeling-bonaire.html