Zand erover – Deel 2. Over het Openbaar Lichaam Bonaire

Je mag van de overheid een voorbeeldfunctie verwachten. Als richtinggevend aan de samenleving hoort zij zich niet alleen aan de wet te houden, ook mag van haar verwacht worden dat zij de geestelijke gezondheid van de maatschappij bewaakt.

In de afgelopen weken heb ik met mensen gesproken die werkzaam zijn, of zijn geweest, bij het Openbaar Lichaam Bonaire (OLB).
Resulterend in een ontluisterend beeld.

Waar angst regeert, durft niemand vrijuit te spreken uit angst voor represailles. Ook betekent het dat je betrokkenen niet letterlijk kunt citeren. En dat concrete voorbeelden achterwege moeten blijven.
De enige zinnen die letterlijk herhaald kunnen worden zijn deze: ‘Mijn verhalen zijn te herleiden, ik durf niet meer, ik ben bang.’
Omdat ze in ieder gesprek terugkomen.

Zorgelijk is dat de problemen bij het OLB al langere tijd spelen en dat er niets aan gedaan is en wordt. Integendeel, de problematiek is de laatste twee jaar alleen maar toegenomen.
Als intimidatie, pesten, bedreigen en druk uitoefenen tot de dagelijkse omgangsvormen horen, is er geen ruimte voor een gesprek.

Ook de komst en aanwezigheid van een relatief groot aantal OvO’s zorgt voor ergernis bij een deel van de ambtenaren.

OvO staat voor Overeenkomst van Opdracht. Een OvO is in mensentaal een adviseur. In plaats van een ambtenaar te werven en te benoemen, neemt het Bestuurscollege een adviseur aan. Een adviseur die op zijn minst drie, vier keer meer verdient dan een ambtenaar in vaste dienst.
Op dit moment zijn er 44 OvO’s werkzaam voor het OLB. Waarmee enkele miljoenen per jaar gemoeid zijn.

Dat er zo nu en dan een expert wordt ingevlogen, begrijpt iedereen. Niet alle kennis is op het eiland voor handen. Zodra belangrijke, gewone functies worden ingevuld door dure, externe krachten, ontspoort een organisatie. Omdat het voor scheve gezichten zorgt bij het aanwezige ambtenarenkorps.

De gemiddelde OvO komt, genietend van een riant salaris en alle bijbehorende faciliteiten, ongetwijfeld met goede bedoelingen naar het eiland. Maar heeft voorlopig geen binding met de samenleving waarin hij of zij terecht is gekomen. En denkt bovendien dat hij/zij is gevraagd om te helpen. Dat woord kent veel synoniemen. Van assisteren tot terzijde staan, van ondersteunen tot bijstaan. Dat ‘helpen’ ook een negatieve bijklank heeft, hoeft gezien de soms neerbuigende houding tegenover de eilanden niet ongenoemd te blijven.

Een ontspoorde organisatie kan haar werk niet naar behoren verrichten. Een bestuur dat niet durft of wil ingrijpen bij misstanden bij het ambtelijke apparaat, geeft ook een voorbeeld aan de samenleving.
Een voorbeeld waar het eiland de vruchten van plukt.