Morgen is het twee jaar geleden dat ik voor het eerst voet zette op Ikki’s eiland. Binnen een jaar dacht ik een boek te schrijven waarin de balans werd opgemaakt over de gevolgen van de keuze die het eiland vijf jaar eerder had gemaakt om onderdeel te worden van Nederland.
Het is anders gelopen.
Na het eerste bezoek konden alle, uiteraard goede, ideeën die ik thuis achter het bureau had bedacht, in de map Onzin worden gearchiveerd.
Door met mensen te spreken, krijgt de geschiedenis een gezicht. Een gezicht vertelt meer dan een handvol boeken en analyses.
Na ieder bezoek weet ik minder en meer. Vandaag hoop ik dat ik nog minstens twee jaar bij Ikki op bezoek mag komen. Om te luisteren, te kijken en te schrijven.
Mijn moeder vond dat ik schoolmeester moest worden, mijn vader ging een stap verder en wilde graag dat ik dominee werd. Beide is niet gebeurd. Maar ergens hebben die wensen een spoor nagelaten. En denk ik niet alleen op zondag dat als wij de tijd nemen om naar elkaar luisteren, we elkaar wat beter gaan begrijpen waardoor we er wel uitkomen,
In de loop van de afgelopen twee jaar heb ik met veel mensen gesproken. Niet alleen op het eiland, maar ook in Europees Nederland. Door het goede contact met een aantal ambtenaren en politici heb ik ook een kijkje in de Haagse keuken kunnen nemen. Overal heb je vriendelijke mensen met het hart op de juiste plek.
Het is niet iedere dag zondag. Er zijn maandagen, zelfs dinsdagen, dat het regent en miezert. Dat zijn de dagen waarop je van ergernis van je stoel valt over de houding van de Nederlandse politiek. Er zijn woensdagen dat je de naam gehaktdag eer aan wilt doen door je gal te spugen over de desinteresse in de Hofstad. Donderdagen waarop je, inderdaad, een donderpreek wilt houden over de armoede die Nederland willens en wetens een deel van haar bevolking oplegt. Vrijdagen waarop je je pen in zoutzuur wilt dopen om de verkiezingsretoriek aan gort te schrijven. Want dan ineens zijn ze er, die mooie woorden waarmee voor de zoveelste keer de belofte gedaan wordt dat het afgelopen moet zijn met al die problemen. Op de achtergrond kraait de haan voor de derde keer. Want een dag na de verkiezingen zijn al die woorden vergeten en gaat men over tot de orde van de dag. Verdwijnt Ikki’s eiland weer in de map Onkosten.
Vandaag is het zaterdag. Het is nog vroeg. Ik kijk naar de palmbomen die heen en weer wapperen in de ochtendwind en naar de oceaan die er altijd is.
Een zondagse gedachte overvalt me: twee jaar later voel ik me ook hier thuis.