De kleinste van de twee springt een gat in de lucht. Daarna rent hij een rondje met het klassieke gebaar van de scorende spit. Zijn armpjes wijzen over de schouders naar zijn rugnummer. Ongetwijfeld draagt hij nummer tien in gedachten.
Het andere baasje lacht wat besmuikt. En geeft een trap tegen de bal. Het ding rolt over straat in mijn richting.
Ook ik heb honderden keren stadions laten ontploffen. Ook in mij school een Messi.
Met de zijkant van mijn schoen probeer ik met veel gevoel de bal terug te schieten. Maar ik struikel half, de bal gaat zijn eigen weg. De twee kijken naar me, eerst wat verwonderd, dan schieten ze in de lach.
‘Barça’, zeg ik om te laten zien dat ik wel wat weet.
De kleinste, een jaar of zeven schat ik, denkt een paar tellen na en ratelt er ineens oplos. Voor zover ik het versta, is hij vol van de wedstrijd van een paar dagen geleden waarbij Barcelona de wonderbaarlijke opstanding een nieuw gezicht gaf.
Als ik uitleg dat mijn Papiaments niet veel voorstelt, knikken ze vol begrip.
‘We spreken ook Nederlands, hoor’, zegt nummer tien, ‘op school.’
‘Wil je later voetballer worden?’, vraag ik.
‘Bij Ajax of Barcelona’, antwoordt hij zonder aarzeling.
‘Zit je op voetbal?’
‘Nee’, zegt ie, ‘volgend jaar heeft mijn moeder gezegd. Maar ik moet nog kiezen. Misschien wil ik iets met computers doen.’
‘Dat is iets heel anders’, zeg ik.
‘Maar daar kun je ook veel mee verdienen.’