Gedaan wat ik kon. Een interview.

Vannacht om tien over drie werd ik wakker met een raar soort onrust in me. Na een paar seconden wist ik het, ik had van onze staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid gedroomd.
Al snel kwam ik achter de oorzaak van deze dwaling in mijn nachtleven: het onthullende interview van René Zwart met mevrouw Klijnsma in het Antilliaans Dagblad van gisteren (26 mei 2017).

De kop ‘Gedaan wat ik kon’ vertelt het hele verhaal. Drie pagina’s lang legt mevrouw Klijnsma uit dat zij werkelijk haar best heeft gedaan om de eilanden geluk te brengen. Maar dat ze wordt gedwarsboomd door van alles. En dat terwijl zij ‘iedereen gunt dat hij of zij kan meedoen met het samenleven.’
Dat armoede verschillende gezichten kent, weet mevrouw uit ervaring. Ze is bijvoorbeeld in Zimbabwe geweest. En zij is ook twee keer op Ikki’s eiland geweest in de zes jaar dat ze staatssecretaris is. ‘Ook bij mensen thuis.’

Maar ja, zo gooien ze een wereldwijde economische crisis op je bord en heb je daarnaast te maken met een coalitiepartner die het onderwerp armoede ‘niet met stip op numero 1 zet.’
Daar zit je dan. Ook al ‘weet [ik] dus hoe zwaar het leven er kan zijn’.

Gelukkig heeft de staatssecretaris, ondanks het ingewikkelde gesternte waaronder zij mocht regeren, er alles aan gedaan om het leven op de eilanden te verbeteren. Zwangerschapsverlof is van 12 naar 16 weken gegaan, je kunt een ventilator aanvragen en het zak- en leefgeld voor mensen die in een verpleeghuis verblijven is verhoogd. Ook de bijstand is bijvoorbeeld van 24 naar 40 procent van het minimumloon gegaan. ‘Dat is een slok op een borrel’, volgens de staatssecretaris. En zo is er een lange lijst te maken van alles wat mevrouw Klijnsma voor elkaar heeft weten te krijgen.
Dat een slok uit een klein glaasje de dorst niet echt lest, zal ze ook wel weten na al die verre reizen. Dat in Europees Nederland de bijstand 70% is van het minimumloon zal een ambtenaar haar wel verteld hebben.

Terecht merkt mevrouw Klijnsma op dat er ondanks haar goede werk toch nog wat moet gebeuren. Zoals bijvoorbeeld een sociaal minimum definiëren. Dat zou zij eerst zelf doen, maar ‘ik wil dat we het goed doen’, en dus heeft ze na ampel beraad besloten dat er een onderzoek moet komen. En dus ‘kan er worden aanbesteed en kan een bureau nog voor de zomer aan de slag’.
(Zie: http://ikkiseiland.com/2017/03/29/jellejetta-klijnsma-heeft-gesproken/)

Het is op deze warme zaterdagmiddag misschien verstandig om me maar niet te veel op te winden. Vooral niet na een rusteloze nacht.

Bij de anonieme commentator van het AD wil ik nog wel een aantekening maken. Die stelt dat mevrouw Klijnsma ‘simpelweg het ongeluk had om deel uit te maken van een kabinet dat door VVD’ers wordt gedomineerd en die hebben nu eenmaal weinig compassie met sociaal zwakkeren en al helemaal niet als er ook nog een oceaan tussen zit.’
Dat is geen ongeluk. Dat is het gevolg van een keuze. Een keuze waarbij het erfgoed van de Partij van de Arbeid definitief overboord werd gegooid. Een keuze die genadeloos afgestraft is door de kiezer. Niks pech.

Tot slot: De staatssecretaris zou graag zien dat de sociale partners om de tafel gaan en gezamelijk tot een plan komen om een eind te maken aan de meest schrijnende problemen op het eiland.

Aan de slag. Niks Europees Aanbesteden. Dat geld kun je in je zak houden.
(zie: https://europadecentraal.nl/nieuwe-drempelbedragen-europese-aanbestedingen-gepubliceerd/)
Mevrouw Klijnsma zegt het prachtig. Ze heeft op het eiland ‘echt geweldige mensen leren kennen die zich inzetten voor anderen, die de wind niet mee hebben’.
Binnen twee maanden kunnen die geweldige mensen toch een plan presenteren waarin een heldere inkomenspolitiek wordt vastgelegd?