Carola Schouten, minister voor Armoedebeleid, Participatie en Pensioenen
Beeld: ©RVD Ð Valerie Kuypers en Martijn Beekman
Ben je een paar dagen met iets anders bezig, gebeurt er van alles op het eiland. Cruiseschepen verdwijnen, de toeristenbelasting wordt zomaar veranderd en de Nationale ombudsman meldt dat hij steeds meer klachten vanuit Caribisch Nederland krijgt. Schrijft meneer Ben Oleana van Fundashon Cas Bonairiano een brief aan het Bestuurscollege en de Eilandsraad, waarin hij pleit voor de invoering van een huisvestingsverordening en een Volkshuisvestingsfonds en komt de minister voor Armoedebeleid, Participatie en Pensioenen, mevrouw Carola Schouten, ook nog op bezoek.
Op de brief van meneer Oleana kom ik terug. Vermoedelijk morgen al. En anders overmorgen. Want mocht bij het bestuur de wens leven dat er iets gedaan moet worden aan de woningnood op het eiland, biedt de brief een uitgelezen kans om te laten zien dat het je menens is.
De alinea’s die ik wilde schrijven over het bezoek van mevrouw Schouten heb ik nu al drie keer veranderd. De eerste versie was een makkie. Het vervoer per private jet van Statia naar Bonaire leent zich voor een ironische opmerking, de verhoging van de kinderbijslag met 10 dollar kun je onderbrengen in de categorie Kralen en spiegeltjes en de belofte dat het ijkpunt voor het sociaal minimum in 2025 wordt gerealiseerd, past naadloos in het hoofdstuk Stippen en Punten in het handboek Armoedebestrijding met tegenzin.
De tweede versie werd warrig. Dat gebruik van een privévliegtuigje probeerde ik recht praten door te wijzen op het gebrek aan betaalbaar en efficiënt vervoer tussen de eilanden. De poging om uit te leggen dat een tientje meer is dan niks, werd inderdaad niks en dat gedoe over ijkpunten leverde ook in deze versie een paar harde klappen op voor het toetsenbord.
In de derde variant wilde ik beweren dat mevrouw Schouten vermoedelijk van goede wil is. Dat ze echt geraakt is door wat ze zag en hoorde tijdens de bezoeken aan gezinnen op het eiland. En dat de toezeggingen over die paar tientjes verhoging van de onderstand en kinderbijslag en de extra tegemoetkoming voor ouders met zorgintensieve kinderen uit een goed hart komen.
Maar het besef dat ze deel uitmaakt van de zoveelste regering Rutte maakt dat het sprankje hoop dat ik even dacht te kunnen koesteren, direct weer overboord kan.
Daar zit ik dan.
Met de vraag of je als politicus op moet stappen als je weet dat wat je wilt niet haalbaar is of dat je vol moet houden om te kijken wat je wel kunt bereiken.
Maar dat was niet de bedoeling van dit stukje.