Gisteravond meldde de verliezer van de verkiezingen van 15 maart jl., de MPB (de partij van Thielman en Tjin Asjoe), dat zij inzet op het voortzetten van de oude coalitie met de UPB (de partij van Booi en Kroon).
Als reden gaf de partij op dat de houding van de winnende partij, de PDB van Clark Abraham, tijdens de eerste coalitiegesprekken niet anders dan als ‘arrogant’ kan worden omschreven.
Het spreekt voor zich dat die partij, de PDB, het met die omschrijving niet eens is. Zij verdenkt de andere twee ervan dat ze al voor de verkiezingen afspraken hadden gemaakt over het verdelen van de buit.
Tot niemands verrassing zijn die andere partijen het daar dan weer niet mee eens.
Terwijl het eiland voor belangrijke keuzes staat, houdt de politiek zich dus weer bezig met het op scherp zetten van de onderlinge persoonlijke verhoudingen.
Dat heeft natuurlijk voordelen voor de MPB en de UPB: hoef je niet na te denken over hoe het verder moet met die armoede, woningbouw en infrastructuur.
Een interview met de partijleider van de MPB in Extra laat zien dat iedereen de schuld is van de nederlaag, behalve de partij en hijzelf.
Mensen die geleerd hebben over de menselijke psyche zullen uit dat interview vast verregaande conclusies trekken. Waarbij een moeilijke jeugd nog maar een begin is van de analyse.
Maar die weg kost alleen maar tijd en geld.
Slimmer en goedkoper is het voor die leider om naar zijn naamgenoot te luisteren en een oude boodschappentas te zoeken. Daar stop je alle sores in terwijl je luistert naar het refrein van Crying in the Chapel:
Take your troubles to the chapel
Get down on your knees and pray
Then your burdens will be lighter
And you’ll surely find the way
Voor de heer Abraham is er vast wel een online cursus OmPR (Onderhandelen met Positief Resultaat) te vinden.
In afwachting van het reinigend vermogen van deze handelingen kunnen de partijen zich vanaf nu, voorzichtig, gaan buigen over de toekomst van het eiland.