Ze was voor het eerst in de stad. Acht, negen weken oud. Ze raakte binnen twee minuten verstrikt in de riem toen we een wandeling gingen maken. Ze bibberde alle kanten op van al die geluiden en piepte zo nu en dan zachtjes. Keek mij smekend aan.
Ik moest haar veel uitleggen. Heel veel.
Het kwam er daardoor niet van om rustig een paar onderwerpen met haar door te nemen. Neem bijvoorbeeld de merkwaardige berichten rond de benoeming van een nieuwe gezaghebber. Ook had ik graag besproken of het nu door het Calimerocomplex kwam dat Saba en Statia niet wilden luisteren naar de voorstellen van het peloton bestuurders van dat grote eiland dat helemaal naar St. Maarten was gevlogen voor uitleg.
Van fatbike tot tram, van tiktok-rijen tot tetterende ambulance – alles vroeg haar aandacht. Er was geen tijd voor bijzaken.