Begin zeventig schat ik hem. Ook vermoed ik aardse rijkdom. Hij gaat bij me zitten en zegt: ‘Ben benieuwd wanneer ze komen.’
Ik roer in mijn koffie en denk het mijne. Het luikje met vooroordelen stond blijkbaar al op een kier. Als het meisje de bestelling op komt nemen, blijkt hij niet alleen vriendelijk te zijn, maar ook nog Papiaments te spreken.
‘Ja, ik woon hier nog niet zo lang, bijna drie jaar’, vertelt hij, ‘maar ik ben direct op les gegaan. Je wilt toch met de mensen kunnen praten?’
Het onderwerp van de dag is de val van het bestuurscollege.
‘Het is zo makkelijk om van alles te roepen’, zegt hij, ‘maar ga er maar aan staan.’
De bestelling wordt gebracht.
‘Welke Nederlandse wethouder moet rechtstreeks met een minister onderhandelen? Of met al die Haagse ambtenaren? Hoe kan een gewoon gemeenteraadslid nu over al die wetten oordelen?’
Hij schudt zijn hoofd.
‘En dan krijg je hier een vergoeding van zo’n zeven, achtduizend dollar per jaar. Moet je er nog bij gaan werken ook. Hoe wil je dat allemaal doen?’
Hij haalt zijn schouders op.
‘Nog zoiets. Een Nederlandse gemeente met negentienduizend inwoners heeft zeventien raadsleden. Hier mogen ze er negen hebben. Wie zou dat bedacht hebben? En waarom?’
Hij is even stil.
‘Een paar meer zou ook handig zijn met die coalities. Valt niet alles om als er eentje opstapt’, stelt hij vast.
‘Mijn vrouw denkt dat ik niet geschikt ben voor de politiek’, lacht hij, ‘ik zou voor alles een oplossing hebben. Veel dingen zijn simpel, hoor. Maar volgens haar werkt het niet zo. Ze zegt dat politiek ingewikkeld is.’