‘Wat moeten wij nu stemmen volgende week?’
Ik haal mijn schouders op.
‘Ik weet het niet’, zeg ik.
‘Wat zou het best zijn voor het eiland?’
‘Ik weet het niet’, zeg ik weer.
Dat in de aanloop van de verkiezingen sommige partijen dappere uitspraken doen of zelfs op bezoek komen op het eiland, zegt hem niks.
‘Dat doen ze alleen maar om wat stemmen op te halen.’
Ik knik.
Ik voel me net het vogeltje dat op de rand van het voederbakje bij de buren zat gistermiddag.
Iedere keer als ze een hap wilde nemen, schommelde het kommetje heen en weer. En moest ze zich vastklemmen en wachten tot de wind weer ging liggen.
Na een paar minuten gaf ze het op. Ze landde op de leuning van de stoel tegenover me. Ze keek angstig.
Zodra ik mijn hand bewoog, vloog ze weg. Ook deze plek vertrouwde ze niet.
‘Je hebt dus geen stemadvies.’
Ik kijk op.
‘Ik dacht aan een vogel’, zeg ik.
Voor ik uit kan leggen dat een diepe gedachte de basis is van deze analyse, zucht hij en bestelt nog maar een Corona.